Ιδέα Γραφής

Να,κάτι τέτοιες μέρες θες να ρουφήξεις όλον τον αέρα που μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια σου και θες τον ήλιο να ζεσταίνει ως μέσα σου και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο,παρά πως θα'θελες απέραντη καλοσύνη για όλους,χαμόγελα και γέλια να βαραίνουν στη ζυγαριά της καρδιάς περισσότερο από τα δάκρυα. Σκέφτομαι πως αυτά δεν ταιριάζουν σ'ανθρώπους που βλέπουν πως μάχονται και δίνουν τα πάντα τους για έναν κόσμο καλύτερο κι αυτό,γιατί καταλαβαίνουν πως αυτό που μπορούν θα το κάνουν. Τύψη καμιά δεν υπάρχει όταν αγαπάς και δίνεσαι,φόβος κανείς δε σου βγαίνει μπροστά όταν καταλαβαίνεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος και κάποια στιγμή θ'ανεβείς σ'ένα ύψωμα κι από κει πια θα μπορείς να δεις και να βοηθάς, πλούσια να δίνεις την ουσία και τη θεία σου φύση σ'εκείνους που αγαπάς κι αφήνεις πίσω να προσπαθούν.Δεν είναι μόνοι τους εδώ κάτω. Δίπλα τους ο αέρας γεμίζει από υπάρξεις κι αερικά που κάποτε ευτύχησαν να δουν αυτόν τον κόσμο.Και δίπλα σ'αυτούς όλος ο άυλος κόσμος που μάχεται...

Όχι,όχι...δεν ήταν ο κλασικός μπαμπάς,ο δικός μου.Όμως,ήταν εκεί...και θυμάμαι πολύ καλά ένα Πάσχα που μας πήρε εμένα και της αδελφής μου όμορφα παπούτσια,με λουράκι και χρωματιστή μεταλλική εγκράφα...μπεζ...και αγαπούσε να μου αγοράζει παντελόνια σαλοπέτα...και ακριβά...ένα μπορντό κι ένα μπλε κοτλέ ήταν και τα αγαπούσα αυτά τα δύο παντελονάκια πιο πολύ από άλλα ρούχα,θυμάμαι.Κι εκείνη την ημέρα μας είχε αγοράσει και παπάκια και κοτοπουλάκια σε κόκκινο ,πλαστικό με πλέγμα αβγό για να μη μας φύγουν ώσπου να φτάσουμε σπίτι....και μετά τα κυνηγούσαμε μέσα στο σπίτι!!! Έχω κι άλλες αναμνήσεις...πολλές...κατοπινές...της εφηβείας μου,αλλά αυτές αργότερα... 18/6/2017

Όταν σε ξάγναντο βρεθείς, ψηλά στον Παρθενώνα, ποθώντας κείνα που' λειψαν μπροστά σου ν'αντικρίσεις... στέκεις στο φως το ιστορικό, που ψέματα δε λέει και προσδοκάς αυτά που έκλεψαν γρήγορα να γυρίσουν μες στης Πατρίδας τ'άγιο το χώμα να πατήσουν... κι εκεί θα δεις τα Μάρμαρα ευθύς να ζωντανεύουν, τις μάχες να εξιστορούν το μεγαλείο της Δόξας μες στους αιώνες άφθαρτο ξανά να το θωρήσουν. Τα μάτια μας που θαύμαζαν ημιτελές το δόμημα, σαν άταφο,ενός νεκρού το σώμα, την ησυχία πάντα να ποθεί του γυρισμού την ώρα... τώρα μπροστά τους θα κοιτούν. Υ.Γ. Δε χρειάζομαι κανένα διαγωνισμό ποίησης για να εκφράσω ,ως απλή Ελληνίδα,την επιθυμία να επιστρέψουν στην πατρίδα μας αυτά που μας ανήκουν.Έτσι...ρομαντική και ρετρό θα συνεχίσω...

Οι άνθρωποι της ζωής μου Οι άνθρωποι της ζωής μου κινούνται αθόρυβα... γοργοφτέρουγοι τρέχουν στης ανάγκης το κάλεσμα... Είναι αθέατοι τις πιο πολλές φορές,με πάτημα ελαφρύ κι αέρινο. Αν τύχει να τους συναντήσεις,θα δεις πως στάζουν αίμα κι ιδρώτα. Είναι σημαδεμένοι και γι'αυτό πανέμορφοι!!! Ατόφιοι άνθρωποι,βαθιά ανθρώπινοι. Έχουνε βλέμμα καθαρό και την καρδιά από διαμάντι, καθαρή και συνάμα σκληρή,να χαράζει αλήθειες στον κόσμο αυτόν τον ψεύτικο... Είμαι πάντα εκεί ,δίπλα τους ,συντροφιά σε ταξίδι αιματηρό και δύσκολο... περπατάμε μέσα από δρόμους πύρινους πολλές φορές, τα πούπουλα δεν ήτανε ποτέ για εμάς,την ουσία μας δεν την άγγιξε ποτέ το ψέμα και η υποκρισία. Μεγαλείο θα πει,το ξανα'πα κάποτε,να ξέρεις πως μάχεσαι αγώνα άνισο,μα τα όπλα σου δεν παραδίδεις ποτέ,μέχρι το τέρμα... Οι άνθρωποι της ζωής μου ανοίγουνε δρόμους σε δάση αλλαζονίας,κακίας και μίσους... Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο τους κι ο οδηγός τους. Είναι ονειροπόλοι, γι'αυτό και κατάφε...

Σχέσεις άφθαρτες,μαγικές που ξεπροβάλλουν απ' το μισοσκόταδο...ατόφιο χρυσάφι,σκληρό διαμάντι μοιάζουν να είναι που πληγώνει εκείνους που το μίσος και ο φθόνος περισσεύει μέσα τους. Χάδι απο άγριο τριαντάφυλλο για εκείνους που η αλήθεια της αγάπης τους ξεχειλίζει από τα φύλλα της καρδιάς τους...κι αντάμα θα χορέψουν μαζί, το φως κι η θέρμη του ανασασμού τους θα ζεσταίνουν τα κορμιά τους...όλο το είναι τους. Ψυχή μου πόση αγάπη νιώθω !!! Μαίρη Σταθoυλοπούλου 12-1-2017

13 χρόνων μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω ντοκουμέντα της ημέρας εκείνης... παιδιά στα κάγκελα,μαυρίλα παντού, νύχτα στους δρόμους και στην ψυχή ξημέρωμα  γι'αυτούς που πόθησαν τον ήλιο ν'αντικρίσουν, με μια φωνή που δεν κατέβαινε πια στον πάτο της κοιλιάς τους, μόνο ανέβαινε σπαραχτική να συλλογέψει τη βούληση που θάνατο θα έφερνε σ'αδέρφια. Και δάκρυα στα μάτια μου κυλούσαν για τα γαρίφαλα που,σκόρπια,κείτονταν ανάμεικτα με αίμα και σ'ένα μπλοκάκι που ξάφνου βρέθηκε στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή, άρχισα να γράφω: "Δάφνες θα ποτίσουν την αιματοβαμμένη γη που φωνάζει ακόμη εκείνα τα συνθήματα..." Πρώτη κουβέντα από τα χείλη μου,όχι γιατί το έζησα,μα γιατί είδα κι ένιωσα πώς είναι να καταπίνεις τη φωνή σου,να βάζουν φραγμούς στα όνειρά σου,συρματόπλεγμα στη ζωή σου... Κι έναν πατέρα νευρικός με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να πηγαινοέρχεται βουβός από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού μας,γιατί ήξερε...κι ένιωθε...κι έβλεπε μπροστά χρόνους πολλούς και ...

Όταν ξεκίνησα να ζω...αγαπούσα... κι όταν κουραζόμουν...αγαπούσα περισσότερο... Κι αυτό ποτέ δεν τελείωσε πραγματικά,γιατί,όταν κάποιος λάθος άνθρωπος έφευγε, τότε η μοναξιά μου έφευγε κι αυτή. Σιγά-σιγά άρχισα να πλουτίζω από ανθρώπους...κι αυτό έγινε τη στιγμή που δε με ενδιέφερε να κρατήσω κανέναν κοντά μου με το ζόρι! Σιγά και σταθερά άρχισα να λέω πως μέσα μου νιώθω πιο γεμάτη από ποτέ... γιατί κοιτώντας δίπλα μου είδα πως περπατούσαν κι άλλοι μαζί μου... ως άλλος Φόρεστ Γκαμπ,ίσως,μα πόση τύχη είναι αυτό ...το να μπορείς να βλέπεις τόσο καλά μέσα σου, όσο κι απ'έξω σου... 15/11/2016

Πόσο όμορφα νιώθεις,όταν μπορείς να φυσάς τα σύννεφα να μη σου κρύβουν τη λιακάδα! Αυτή η ζεστή ανάσα του ήλιου να μάχεται με τη δική σου,την παγωμένη από καιρό, πόσο όμορφα είναι να σε νικάει εντέλει! Κι ας ήσουν εσύ που θέλησες και το κατάφερες το φύσηγμα!!! Ξαστέρωσε η πλάση... Τώρα απομένουν οι ελιές πάνω στα δέντρα, ώριμες,ζουμερές να υποκύπτουν στην αγκαλιά της παλάμης σου! Να μυρίζει ο παγωμένος αέρας χειμωνανθούς και να γεμίζουν τα μάτια σου μολυβένια χρώματα του ουρανού! Τι τύχη να είσαι εδώ όρθιος και να κοιτάς τα πουλιά να ταξιδεύουν, να μπορείς να σηκώσεις το βλέμμα σου στον ορίζοντα και να πιστεύεις πως ο δρόμος είναι ακόμα πολύς μπροστά σου! Πόση δύναμη κρύβει η σκέψη πως, εσύ είσαι αυτός που θα κάνει τον τροχό να κυλήσει... σε όλα...μέχρι το τέρμα. 15/11/2016

Μπορείς να κρατήσεις τη λιμνοθάλασσά σου,τη μιζέρια σου,τη φτώχια της καρδιάς σου... Τον σχόλασα τον πόνο... είμαι λίγη πια γι'αυτόν. Με περιμένει ένας κάμπος ολόλευκες σελίδες, μια θάλασσα αγάπης για να πλεύσω ... να...μια ανάσα μας χρειάζεται μόνο για να ξεκινήσει το πλοίο μου. Μια μικρή φλογίτσα στο κερί μου θα αρκεί πάντα να φωτίζει τη ρότα μου. Είναι κι αυτοί οι εκλεκτοί που έχω συναντήσει,που ίδια σκεφτόμαστε,ίδια αγαπάμε. Πόσο παράξενο να νιώθεις να σε διαπερνάει αυτή η ίδια ενέργεια εσένα και μερικούς ακόμη ίδια σκεπτόμενους,ίδια συναισθανόμενους,ίδια πλέοντας,ίδια κολυμπώντας,μπορεί και ίδια σκοντάφτοντας καμιά φορά,μα σίγουρα ίδια αγαπώντας,ίδια να χαίρονται,ίδια να κλαιν και να λυπούνται.Κι αυτοί δε θα ρωτήσουν το γιατί αυτό,γιατί έτσι,γιατί αλλιώς. Γιατί το βλέπεις στα μάτια τους πως έχουν καταλάβει του χορού τα βήματα...  24/10/2016

Ελπίζω να σας βρίσκω ήρεμους με έναν καφέ στο χέρι.Ξεφυλλίζοντας ηλεκτρονικά βιβλία,το μάτι μου έπεσε στον Κώστα Κρυστάλλη. Τον συνάντησα στα παιδικά μου χρόνια στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου,όταν άνοιγα το βιβλίο "Άπαντα Κρυστάλλη".Χοντρό,με σκληρό εξώφυλλο,χρώματος πράσινου κυπαρισσί. Με προκαλούσε, όχι μόνο ο όγκος του,αλλά και το περιεχόμενό του,αφού μιλούσε για τη φύση,που ανέκαθεν λαχταρούσα,ως παιδί της πόλης. Εκεί,καθώς και σε άλλα βιβλία,όπως του Γκιμ πράν,Καλβίνο,Ντοστογιέφσκυ,αλλά και του Νεγρεπόντη,Λουντέμη,Δ.Σωτηρίου,Λ.Ζωγράφου,Σεφέρη,Ελύτη και πολλών άλλων,κατέφευγα όλες εκείνες τις ώρες της απίστευτης ανίας,αφού οι μεγάλοι έβλεπαν ειδήσεις και αθλητικά,μαγείρευαν ή συζητούσαν αναλύοντας διάφορα θέματα. Η μυρωδιά των βιβλίων, όπως και των τετραδίων μου προκαλούσε ψυχική ευφορία και ένα ελαφρύ χαμόγελο, καθώς τα χάιδευα με την παλάμη μου.Ήταν για μένα οι καλύτεροι φίλοι,καθισμένη κάτω από την κληματαριά της αυλής,ενώ τα τζιτζίκια το καλοκαίρι τρ...

Τι θα πει ποιητής; Θα πει να γελάς,να αγαπάς,να μη μπορείς να ανασάνεις, αν δεν έχεις σχέδια στο μυαλό σου, να ζεις για τη στιγμή που πραγματοποιείς τα όνειρά σου,να μη σε νοιάζει που ο χρόνος περνά, γιατί τον χρόνο τον εννοείς αλλιώς. Ποιητής θα πει να χαίρεσαι το κάθε καρδιοχτύπι σου,κάθε φουρτούνα και θαλασσοταραχή,γιατί εκεί επάνω φανέρωσες το μέγεθός σου,με τη σκέψη σου έκανες άλματα,με την αγάπη λίγων και καλών προχώρησες σε σκοτάδια...Θησέας κι αυτοί η Αριάδνη σου,το λόγια τους ο μίτος σου... Ποιητής θα πει να στενεύεσαι σε κάποιες λέξεις,να πασχίζεις να βρεις τις κατάλληλες για να τους δώσεις το χρώμα,το νόημα,το σκοπό στο χαρτί σου,θα πει μουτζούρα και τσαλάκωμα,γράψιμο σε χαρτοπετσέτα,στο χέρι,θα πει να ξυπνάς κάθιδρος και να γράφεις ό,τι σε έκανε στον ύπνο να πετάς,έκανε την ψυχή σου να ίπταται πάνω απ'τα σκεπάσματα και πάνω κι από τη στέγη του ίδιου σου του σπιτιού. Ποιητής θα πει να αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου τους πάντες και τα πάντα,να πιάνεις με μια ρουφηξιά ...

Μια γιαγιά μου προσφέρει τη θέση της στην εκκλησία για να καθίσουμε εγώ και το παιδί. Συγκίνηση... Γυρνώ και βλέπω να με κοιτάζουν με γλύκα τα μάτια μερικών ακόμη κυριών μεγάλης ηλικίας. Άλλη μας έφτιαχνε το φόρεμα,άλλη το λουράκι από το τσαντάκι που είχε πέσει καθώς στριμωχνόμασταν να φτάσουμε στη Θεία Κοινωνία. Δεν είχαν όλοι όσοι αντίκρισα το ίδιο συναίσθημα να βγαίνει από τα μάτια τους.Θέλει μεγαλείο και ευγένεια ψυχής ένα τέτοιο βλέμμα.Κι αυτό είναι κάτι που το έχεις μέσα σου από την ώρα που γεννήθηκες...και μεγαλώνει όσο μεγαλώνεις κι ας είναι τα βάσανα πολλά που ζεις. Θέλει Ψυχή για να πιστεύεις στο σκοτάδι. Βλέπεις,πως τον ζουν το Θείο Λόγο,παλεύουν και τον κάνουν πράξη. Κι ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια ένα ένα προς τη Θεία Συνάντηση. Η προσευχή,η νοερή προσευχή,τους κάνει να έχουν πάντα σύνδεση με τα Επουράνια! Για πολλούς άλλους...φωνή βοώντος... Εύχομαι να είναι πάντα καλά. 15/8/2016

Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους φυλάμε μέσα μας...καλά,προσεκτικά, τους βάζουμε σε χρυσοσκάλιστους θρόνους.Άπαξ και αγαπήσουμε έναν άνθρωπο πραγματικά,σε τίποτα δε θέλουμε να τον αλλάξουμε.Τον δικαιολογούμε πολλές φορές.Τον προσέχουμε.Τον οσμιζόμαστε όπως τη βροχή στον αέρα τον νοτισμένο.Τίποτα κακό να μην του συμβεί δεν ευχόμαστε και πάντα,μα πάντα,ακόμα κι όταν οι δρόμοι της ζωής τους χωρίσουν πρόσκαιρα...τι μένει;;Μένει αυτό το χρυσοσκάλιστο θρονί να καταφεύγει η σκέψη μας κι η προσευχή μας γι'αυτούς.Έτσι, κανείς δεν είναι μόνος του.Ακόμα και χιλιόμετρα μακριά η σκέψη τους βρίσκει.Η ενέργεια είναι τέτοια που τους αγγίζει τις νύχτες της μοναξιάς τους με ένα χάδι. Κι αν ακόμα απελπίζονται καμιά φορά και λένε:"τι να κάνω τώρα;",έρχεται η ενέργεια και μπαίνει μέσα τους.Και ριζώνει εκεί. Έτσι,λοιπόν,κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του.Γιατί έχει αγαπήσει και αγαπηθεί...και γι'αυτό έχει σωθεί. 20/7/2016 18:10 μ.μ.

Πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να μένεις, όταν ξέρεις ότι θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε αλλού... Γιατί έχεις βγει έξω από τα σύνορα του εαυτού σου η ψυχή γεύτηκε πολλά ταξίδια ως τα τώρα μα θέλησε το θάνατο σαν θα'ρθει ν'ανταμωθούνε σε πάτριο έδαφος,πως πουθενά αλλού αυτός δε θα'ναι πιο γλυκός και ελαφρύς ο ύπνος ο αιώνιος του σώματος... κι αλλάζεις... το μέσα σου σμιλεύεται,λειαίνει από δάκρυα κι από χαρές που έζησες κάνοντας κάτι που αγαπάς παρα πολύ κι ας ξέρεις πως μπορείς να περπατήσεις χίλιες και δυο περπατησιές,μα εσύ φροντίζεις ν'αρματώνεσαι αλήθειες της ζωής, για να μπορέσεις να σταθείς μπροστά σε μάτια που θα κρεμαστούν από τα χείλη σου για να τους δώσεις αυτό το κάτι το δικό σου. Μ.Σταθουλοπούλου 10-7-2016

Να βγαίνεις... έξω από τα όρια του εαυτού σου, να πάλλεσαι,να δονείσαι,να στροβιλίζεσαι,να δίνεσαι,να μάχεσαι,να εξαϋλώνεσαι... Τούτος ο κόσμος δεν είναι από ανθρώπους τέλειους,στατικούς,ακίνητους, κουμπωμένους γιακάδες ως απάνω στο λαιμό, βαλιτσάκια σκληρά και γραβάτες, παντελόνια με τσάκιση... όχι,όχι μόνο... είναι κι από άλλους που χορεύουν,αναμειγνύονται,διαλύονται και ανασυντίθενται, συναντιούνται,χορεύουν,μιλούν και σε κοιτάζουν  προσπαθώντας να σε χωρέσουν μέσα σε μια ματιά, μα το ξέρουν πως άνθρωπος θα πει να ξεχειλίζεις... είναι κι από εκείνους που φιλούν,που ερωτεύονται και μπλέκουν τα δάχτυλά τους στα μαλλιά της αγαπημένης τους... από εκείνους που δίνουν λουλούδια κλεψιμέικα από γειτονικές αυλές, χαμογελώντας στη γειτόνισσα που τους το δίνει με την καρδιά της,τελικά, για το κορίτσι της δικής τους καρδιάς... 6/7/2016 Μ.Σταθουλοπούλου

Πάτα,πάτα γερά,τώρα που έκαψες τα πόδια σου στα αναμμένα κάρβουνα... τώρα είναι η ώρα να πατήσεις... μα όχι σε άμμο,ούτε σε πέτρες μυτερές που θα σε πληγώσουν... πάτα σε ροδοπέταλα,σε πούπουλα κοιμήσου και ξεκούρασε τα νέα σου όνειρα. Μη γύρεις το κεφάλι σου από κούραση,δε σου ταιριάζει να αποκάμεις. Ανάσανε,ανάσανε βαθιά και βούτα σε βαθιά και καταγάλανα νερά με ολοκαίνουριο σκαρί!!! 2/7/2016 Μ.Σταθουλοπούλου

L' homme,bien qu' il ait pu atteindre les etoiles,il n' a pas su mettre de l' ordre sur la terre. Qu' est-il devenu des luttes acharnees,du sang qui a ete repandu au cours des siecles? A notre voi-sinage,des jeunes comme nous, on les tue; on ecrase la vie et la dignite humaine,on violele droit immuable de la liberte; on doute de l'identite de Macedonie,une region grecque depuiw des ciecles les plus anciens.Ailleurs,la couleur de la peau et l'origine,provoquent des confrontations dangeureuses et a l' aube du 21e siecle la plupart du monde vit sous un regime d' oppression,de pauvrete,des millieurs d' enfants meurent de faim,tandis que notre planete suffoque de l' imprudence humaine.  Nous nous demandons; Pourquoi donc les paroles d'Antigone n'ont pas encore ete realisees? Comment fonctionne la Democratie dans le monde,pour qu' elle puisse tolerer de telles injustices? Elle n' a fait aucun progres depuis les 2.500 ans qu...

Είναι από εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες που η ατμόσφαιρα είναι ζεστή κι αυτό περνά ως μέσα στις φυλλωσιές της καρδιάς σου. Στο φανάρι που στέκομαι και χαζεύω το κόκκινο ώσπου να γίνει πράσινο,χαμογελώ αφηρημένα... στο νου μου αντηχούν ακόμη τα γέλια και η φασαρία της τάξης,ο ενθουσιασμός των παιδιών γιατί δέχτηκαν απρόσμενα ένα δώρο από τις συμμαθήτριές τους...το ταγκό της Νεφέλης στο μεταλόφωνο μας μάγεψε😀...άρχισαν κατόπιν οι παραγγελίες...όσα η στιγμή γεννά και αμετάκλητα  παίρνει μαζί της,η μνήμη τα βάζει σε χρυσοσκάλιστο θρονί και τ' απιθώνει εμπρός σου να τα βλέπεις σαν θα το νιώσεις ανάγκη. Γυρίζω ασυναίσθητα το κεφάλι.Μες στο Γραφείο Τελετών ο ιδιοκτήτης με κοιτάζει σα να ρωτά,τι να σκέφτομαι,πού βρίσκω τη διάθεση να χαμογελώ. Σκέφτομαι τότε πόση ενέργεια παίρνω από αυτό που κάνω,πόσο ωραία νιώθω να γίνομαι μέρος της γιορτινής ατμόσφαιρας της τάξης. Το φανάρι ανάβει πράσινο...συνεχίζω... 12/11/2015

Το πείσμα,την ξεσκισμένη υπερηφάνεια που δεν την ενδιαφέρει να βάλει τα καλά της για να πει ποια είναι,γιατί αυτό το ξέρει πολύ καλά... Γιορτάζω την ελευθερία της σκέψης,της αυτοδιαχείρισης,καταδικάζω τον φασισμό σε όλα τα επίπεδα. Γιορτάζω το μπλε της θάλασσας που με μεγάλωσε και το "όργωσαν" πλοία ξένα,αλλότρια, μα εγώ δε φοβάμαι γιατί έχω μάθει...πολλά... Γιορτάζω γιατί μπορώ ακόμα να αντιστέκομαι από εκεί που είμαι... 28/10/2015

6. Ανεβαίνω την παλιά σκάλα, Μια σκάλα ξύλινη που τρίζει. Προσέχω κάθε σκαλοπάτι της που σπάει. Το πόδι μου βουλιάζει μέσα τους και ο πόνος με παραλύει. Όμως το μυαλό μου δουλεύει. Κι αποφασίζω να φωνάξω βοήθεια. Κανένας όμως δεν υπάρχει μέσα σ’ ένα παλιό, έρημο σπίτι με μια ξύλινη σκάλα που τρίζει και σπάει. Αβεβαιότητα και εγκατάλειψη! 1992 (Εντύπωση μου κάνει:Τότε δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε ξύλινη σκάλα...)