Πρωινές αναμνήσεις
Ελπίζω να σας βρίσκω ήρεμους με έναν καφέ στο χέρι.Ξεφυλλίζοντας ηλεκτρονικά βιβλία,το μάτι μου έπεσε στον Κώστα Κρυστάλλη.
Τον συνάντησα στα παιδικά μου χρόνια στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου,όταν άνοιγα το βιβλίο "Άπαντα Κρυστάλλη".Χοντρό,με σκληρό εξώφυλλο,χρώματος πράσινου κυπαρισσί.
Με προκαλούσε, όχι μόνο ο όγκος του,αλλά και το περιεχόμενό του,αφού μιλούσε για τη φύση,που ανέκαθεν λαχταρούσα,ως παιδί της πόλης.
Εκεί,καθώς και σε άλλα βιβλία,όπως του Γκιμπράν,Καλβίνο,Ντοστογιέφσκυ,αλλά και του Νεγρεπόντη,Λουντέμη,Δ.Σωτηρίου,Λ.Ζωγράφου,Σεφέρη,Ελύτη και πολλών άλλων,κατέφευγα όλες εκείνες τις ώρες της απίστευτης ανίας,αφού οι μεγάλοι έβλεπαν ειδήσεις και αθλητικά,μαγείρευαν ή συζητούσαν αναλύοντας διάφορα θέματα.
Η μυρωδιά των βιβλίων, όπως και των τετραδίων μου προκαλούσε ψυχική ευφορία και ένα ελαφρύ χαμόγελο, καθώς τα χάιδευα με την παλάμη μου.Ήταν για μένα οι καλύτεροι φίλοι,καθισμένη κάτω από την κληματαριά της αυλής,ενώ τα τζιτζίκια το καλοκαίρι τραγουδούσαν τον γνώριμο σκοπό τους.
Τι συζητήσεις κάτω από εκείνη την κληματαριά,τι αναλύσεις,τι σχέδια για το μέλλον!!
Και να και μια πιπερίτσα που μόλις είχε κοπεί από το μικρό αυτοσχέδιο μποστανάκι,να κι η ντοματούλα,το κολοκυθάκι,η μελιτζάνα!!! Η χαρά του πατέρα μου,που, μονίμως,διαφωνούσε με τη μητέρα μου,γιατί εκείνη προτιμούσε να ποτίζει τα λουλούδια της,που τα περιποιούνταν σαν ανθρώπους!!!
"Μη,μη ρίχνετε νερό στις πάπιες το μεσημέρι,θα αρχίσουν να φωνάζουν κι όλη η γειτονιά θα ξυπνήσει!!!" μας έλεγε.Τρόμος και φόβος αυτό.
Μα,το πρωί μου άρεσε να ανεβαίνω και να βλέπω τα περιστέρια και τα μικρά ορτύκια στην ταράτσα,σ' έναν περιστερώνα από τούβλα που είχαν περισσέψει από το χτίσιμο του σπιτιού.
Καθόμουν ώρες και τα χάζευα,τα παρατηρούσα,γεννήθηκε κανένα αυγουλάκι;;Κι έπειτα,τι χρώματα ηταν εκείνα στο λαιμό τους!Γυάλιζε το μαύρο χρώμα μερικών με αποχρώσεις μωβ και πράσινου στον ήλιο που λαμποκοπούσε,λίγα τα άσπρα,γκρι και καφέ τα περισσότερα.
Κάποτε, τα είδα να πετούν ψηλά στον ουρανό, όταν τα ελευθερώσαμε.Μερικά γύρισαν,άλλα έφυγαν.
Έσμιγαν ζαλισμένα από τη χαρά τους με κάτι ξέμπαρκους γλάρους, που έτυχε να πετούν εκείνη την ώρα πάνω από την περιοχή μας,αφήνοντας τη θάλασσα λίγο πιο κάτω.
Ήμουν πεπεισμένη πως πράξαμε το σωστό κι ας ανησυχούσαμε για την τύχη τους.Μόνιμα θυμώναμε με κάτι εξυπνάκηδες που σκότωναν τα περιστέρια στο Σύνταγμα και κάτι άλλους που τα δηλητηρίαζαν.
Κι εγώ γυμνασιόπαιδο δεν έχανα την ευκαιρία να τα ζωγραφίζω έκτοτε,άλλοτε πληγωμένα,άλλοτε πετώντας μήνυμα ειρήνης να φέρνουν στο στόμα τους με ένα κλαδί ελιάς.
Κι απέμεινε η ταράτσα ορφανή για χρόνους πολλούς ακόμη μέχρι...
23/8/2015
