Σαν σήμερα...
13 χρόνων μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω ντοκουμέντα της ημέρας εκείνης...
παιδιά στα κάγκελα,μαυρίλα παντού,
νύχτα στους δρόμους και στην ψυχή ξημέρωμα
γι'αυτούς που πόθησαν τον ήλιο ν'αντικρίσουν,
με μια φωνή που δεν κατέβαινε πια στον πάτο της κοιλιάς τους,
μόνο ανέβαινε σπαραχτική να συλλογέψει τη βούληση που θάνατο θα έφερνε σ'αδέρφια.
Και δάκρυα στα μάτια μου κυλούσαν για τα γαρίφαλα που,σκόρπια,κείτονταν ανάμεικτα με αίμα
και σ'ένα μπλοκάκι που ξάφνου βρέθηκε στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή,
άρχισα να γράφω:
"Δάφνες θα ποτίσουν την αιματοβαμμένη γη που φωνάζει ακόμη εκείνα τα συνθήματα..."
Πρώτη κουβέντα από τα χείλη μου,όχι γιατί το έζησα,μα γιατί είδα κι ένιωσα πώς είναι να καταπίνεις τη φωνή σου,να βάζουν φραγμούς στα όνειρά σου,συρματόπλεγμα στη ζωή σου...
Κι έναν πατέρα νευρικός με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να πηγαινοέρχεται βουβός από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού μας,γιατί ήξερε...κι ένιωθε...κι έβλεπε μπροστά χρόνους πολλούς και πώς να μου πει για τις μισές ελπίδες που σαν ξεροκόμματα πετούν οι "φίλοι" μας...
Μόνος,πόσο μόνος να νιώθεις μέσα σε τούτη τη λαοθάλασσα που αλάλαζε και σειόταν στα κάγκελα.
Γιατί δε διαλέξαμε το δρόμο της φυγής σε τόπους άλλους...
για μια Ελλάδα που μέσα μου κάπου στο βάθος αντηχεί ακόμη και με φωνάζει:"μη φεύγεις,παιδί μου,
μη,να κλαίω άλλο δε μπορώ,χαμένα παιδιά να ζητάω".
"Μάνα μην κλαις,κανένα παιδί σου δε σε ξέχασε!
Γυρίζουν σε μήκη και σε πλάτη της γης το μεγαλείο σου εξιστορώντας,πρεσβευτές γινήκαν μιας νέας ζωής έξω από σύνορα,
δε μπαίνει σύνορο σ'ελληνική ψυχή,μήτε φίμωτρο στα όνειρά μας".
17/11/2016
παιδιά στα κάγκελα,μαυρίλα παντού,
νύχτα στους δρόμους και στην ψυχή ξημέρωμα
γι'αυτούς που πόθησαν τον ήλιο ν'αντικρίσουν,
με μια φωνή που δεν κατέβαινε πια στον πάτο της κοιλιάς τους,
μόνο ανέβαινε σπαραχτική να συλλογέψει τη βούληση που θάνατο θα έφερνε σ'αδέρφια.
Και δάκρυα στα μάτια μου κυλούσαν για τα γαρίφαλα που,σκόρπια,κείτονταν ανάμεικτα με αίμα
και σ'ένα μπλοκάκι που ξάφνου βρέθηκε στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή,
άρχισα να γράφω:
"Δάφνες θα ποτίσουν την αιματοβαμμένη γη που φωνάζει ακόμη εκείνα τα συνθήματα..."
Πρώτη κουβέντα από τα χείλη μου,όχι γιατί το έζησα,μα γιατί είδα κι ένιωσα πώς είναι να καταπίνεις τη φωνή σου,να βάζουν φραγμούς στα όνειρά σου,συρματόπλεγμα στη ζωή σου...
Κι έναν πατέρα νευρικός με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να πηγαινοέρχεται βουβός από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού μας,γιατί ήξερε...κι ένιωθε...κι έβλεπε μπροστά χρόνους πολλούς και πώς να μου πει για τις μισές ελπίδες που σαν ξεροκόμματα πετούν οι "φίλοι" μας...
Μόνος,πόσο μόνος να νιώθεις μέσα σε τούτη τη λαοθάλασσα που αλάλαζε και σειόταν στα κάγκελα.
Γιατί δε διαλέξαμε το δρόμο της φυγής σε τόπους άλλους...
για μια Ελλάδα που μέσα μου κάπου στο βάθος αντηχεί ακόμη και με φωνάζει:"μη φεύγεις,παιδί μου,
μη,να κλαίω άλλο δε μπορώ,χαμένα παιδιά να ζητάω".
"Μάνα μην κλαις,κανένα παιδί σου δε σε ξέχασε!
Γυρίζουν σε μήκη και σε πλάτη της γης το μεγαλείο σου εξιστορώντας,πρεσβευτές γινήκαν μιας νέας ζωής έξω από σύνορα,
δε μπαίνει σύνορο σ'ελληνική ψυχή,μήτε φίμωτρο στα όνειρά μας".
17/11/2016
