Ιδέα Γραφής

Το περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ολάνθιστο περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή. Πολύχρωμα αγριολούλουδα φύτρωναν εδώ κι εκεί, ενώ τα δέντρα του έβγαζαν νόστιμους καρπούς κάθε είδους. Τα δέντρα είχαν όνομα. Τα έλεγαν Σκέψεις. Ο ουρανός χρωμάτιζε το περιβόλι με τα χρώματά του τα ηλιοβασιλέματα και τότε μπορούσες να δεις στα αγριολούλουδα, που τα έλεγαν Συναισθήματα, δροσοσταλίδες χαράς. Τα πρωινά επισκέπτονταν το περιβόλι σχολεία. Τα παιδάκια έτρεχαν ανέμελα εδώ κι εκεί, πού και πού έκοβαν κανένα αγριολούλουδο για να το πάνε στη μαμά τους και καταβρόχθιζαν με περισσή λαιμαργία τους καρπούς των δέντρων, αφού ήταν πεντανόστιμοι. Στο περιβόλι άρεσε πολύ να βλέπει τα παιδάκια να κυνηγιούνται και καταϊδρωμένα να πέφτουν κάτω από τις Σκέψεις και να ξεκουράζονται. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Μια μέρα επισκέφτηκαν το περιβόλι άλλοι άνθρωποι. Κρατούσαν μεζούρες στα χέρια τους και σχέδια οικοδομής. Άρχισαν να διώχνουν τα παιδάκια τρομάζοντάς τα ότι ήταν κακό που βρίσκονταν εκεί....

         Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα Σ' αγαπάω. Ήταν γλυκό και όμορφο στην όψη. Κάθε πρωί σηκωνόταν και καλημέριζε τη μέρα που είχε έρθει στην πόρτα του. Ετοιμαζόταν μετά, να συναντήσει όλες τις Όμορφες Κουβέντες που είχαν κρυφτεί σε μέρη ανήλιαγα και οι άνθρωποι τις είχαν ξεχασμένες. Και μέχρι αυτό να γίνει, ξεχνιόταν στα φυλλοκάρδια και δεν εμφανιζόταν, γιατί φοβόταν τις Άσχημες Κουβέντες, την Ειρωνία και τον Χλευασμό. Ξέχασα να πω πως είχε μαλώσει πρόσφατα με το Θράσος.          Μια μέρα σκέφτηκε πως είχε μια υπέροχη λιακάδα και αποφάσισε να πάει μια βόλτα. Ίσως, σκέφτηκε, να συναντούσε καμιά Όμορφη Κουβέντα και να έκανε παρέα μαζί της. Τράβηξε, λοιπόν, για τη θάλασσα. Είχε ακούσει πως εκεί, στην ακροθαλασσιά, οι άνθρωποι θυμούνταν τις Όμορφες Κουβέντες και τις σιγοψιθύριζαν γλυκά στο αυτί του αγαπημένου ή της αγαπημένης τους.         Έφτασε και κάθισε στην άμμο ν...

Ένα άστρο λαμπερό χρυσόσκονη σκορπίζει στο διάβα σου. Τα όνειρά σου οδηγεί κι ανοίγει δρόμο σε πέλαγα κι ερήμους αυτού του κόσμου. Σκορπίζει πάχνη στις πληγές να παγώσει το αίμα, να μη βρίσκει δρόμο πια να βγει,μόνο να καίει στα κατάβαθα αυτού του κορμιού, την καρδιά να προσέχει μη γονατίσει. Κι όταν η ώρα σημάνει ξημέρωμα, θα ξεκινήσεις την πορεία σου προς τα εμπρός και δε θα ρωτάς τι έμεινε ξοπίσω ή τι ακολουθεί. Τα μάτια θα έχεις ανοιχτά να χαϊδεύουν όλα του κόσμου τα γεννήματα, τα πλάσματα, τη φύση. Κι αν κάποιος ρωτήσει πώς έκανες όλα τούτα... δείξτου την αστερόσκονη...αν μπορεί να τη δει!

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποια πολιτεία του κόσμου, ζούσε ένας άνθρωπος που είχε δυο φίλους. Ο ένας ήταν πλούσιος κι ο άλλος φτωχός. Στις γιορτές συνήθιζαν να ανταλλάσσουν δώρα  κι ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, προσέφερε ό, τι μπορούσε. Τα δώρα του πλούσιου ήταν πάντα πιο μεγάλα και πιο λαμπρά και ο άνθρωπος συνήθιζε να τον συναναστρέφεται περισσότερο απ’ ό, τι τον φτωχό. Αυτός έκανε δώρα μικρά κι ευτελή, γιατί δεν είχε πολλά χρήματα.             Σε κάποια ξαφνική νεροποντή, ο άνθρωπος έπεσε μέσα στο φουσκωμένο ποτάμι, που είχε μετατραπεί σε χείμαρρο και θα έχανε τη ζωή του. Κοντά, βρίσκονταν και ο πλούσιος και ο φτωχός. Αυτός χωρίς να το σκεφτεί καλά-καλά βούτηξε κι έσωσε τον άνθρωπο.  Κατόπιν του είπε: «Αυτή την ευκαιρία δε χρειάστηκε να την πληρώσω για να σου αποδείξω πως σ’ αγαπάω και σ’ εκτιμάω». Τότε ο άνθρωπος συγκινημένος γύρισε στον πλούσιο και του είπε: «Τα χρήματ...

Το Όλον Κάποτε το Μυαλό είπε στην Ψυχή: «Κρύψου, Ψυχή μου, μη σε βρουν και σε κατασπαράξουν. Θα σε προστατέψω εγώ από όποιον θελήσει να σε βλάψει.» Και η ψυχή αυτό έκανε. Κρυβόταν σε διαδρόμους μυστικούς και ξεχασμένους… ώσπου ξεχάστηκε κι αυτή. Κανείς δε θυμόταν ότι υπήρχε… εκτός από το Μυαλό. Αυτό καθόταν στα κρυφά και τη χάζευε που έπαιζε με τα όνειρα! Γελούσε κι έτρεχε εδώ κι εκεί, το αέρινο φόρεμά της ανέμιζε καθώς συναντούσε την αύρα το πρωί. Το Μυαλό δεν έλεγε να τη φανερώσει στους άλλους. Την αγαπούσε τόσο, που φοβόταν μην του την κλέψουν. Ήθελε να είναι για πάντα η αγαπημένη του. Γι’ αυτό και την απασχολούσε με όποιον τρόπο μπορούσε: με την καθημερινότητα, τις ανούσιες κι ανώφελες αναζητήσεις των ανθρώπων… Όμως την ψυχή δε μπόρεσε να την κρατήσει αιχμάλωτη για πολύ. Ένα βράδυ ήρθε ένα πλάσμα άλλο, της Νύχτας δημιούργημα, του Πόθου και του Ονείρου η εικόνα. «Εεε!!», της είπε. «Τι κάνεις; Θέλεις να παίξουμε; Δε μου αρέσει που είμαι μόνο μου». ...

Το Περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ολάνθιστο περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή. Πολύχρωμα αγριολούλουδα φύτρωναν εδώ κι εκεί, ενώ τα δέντρα του έβγαζαν νόστιμους καρπούς κάθε είδους. Τα δέντρα είχαν όνομα. Τα έλεγαν Σκέψεις. Ο ουρανός χρωμάτιζε το περιβόλι με τα χρώματά του τα ηλιοβασιλέματα και τότε μπορούσες να δεις στα αγριολούλουδα, που τα έλεγαν Συναισθήματα, δροσοσταλίδες χαράς. Τα πρωινά επισκέπτονταν το περιβόλι σχολεία. Τα παιδάκια έτρεχαν ανέμελα εδώ κι εκεί, πού και πού έκοβαν κανένα αγριολούλουδο για να το πάνε στη μαμά τους και καταβρόχθιζαν με περισσή λαιμαργία τους καρπούς των δέντρων, αφού ήταν πεντανόστιμοι. Στο περιβόλι άρεσε πολύ να βλέπει τα παιδάκια να κυνηγιούνται και καταϊδρωμένα να πέφτουν κάτω από τις Σκέψεις και να ξεκουράζονται. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Μια μέρα επισκέφτηκαν το περιβόλι άλλοι άνθρωποι. Κρατούσαν μεζούρες στα χέρια τους και σχέδια οικοδομής. Άρχισ...