Ιδέα Γραφής

Ελπίζω να σας βρίσκω ήρεμους με έναν καφέ στο χέρι.Ξεφυλλίζοντας ηλεκτρονικά βιβλία,το μάτι μου έπεσε στον Κώστα Κρυστάλλη. Τον συνάντησα στα παιδικά μου χρόνια στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου,όταν άνοιγα το βιβλίο "Άπαντα Κρυστάλλη".Χοντρό,με σκληρό εξώφυλλο,χρώματος πράσινου κυπαρισσί. Με προκαλούσε, όχι μόνο ο όγκος του,αλλά και το περιεχόμενό του,αφού μιλούσε για τη φύση,που ανέκαθεν λαχταρούσα,ως παιδί της πόλης. Εκεί,καθώς και σε άλλα βιβλία,όπως του Γκιμ πράν,Καλβίνο,Ντοστογιέφσκυ,αλλά και του Νεγρεπόντη,Λουντέμη,Δ.Σωτηρίου,Λ.Ζωγράφου,Σεφέρη,Ελύτη και πολλών άλλων,κατέφευγα όλες εκείνες τις ώρες της απίστευτης ανίας,αφού οι μεγάλοι έβλεπαν ειδήσεις και αθλητικά,μαγείρευαν ή συζητούσαν αναλύοντας διάφορα θέματα. Η μυρωδιά των βιβλίων, όπως και των τετραδίων μου προκαλούσε ψυχική ευφορία και ένα ελαφρύ χαμόγελο, καθώς τα χάιδευα με την παλάμη μου.Ήταν για μένα οι καλύτεροι φίλοι,καθισμένη κάτω από την κληματαριά της αυλής,ενώ τα τζιτζίκια το καλοκαίρι τρ...

Να κλείσεις τα μάτια και να δεις τον εαυτό σου να βγαίνει, να περνά τους τοίχους,τις πόρτες του σπιτιού, να σπάει όποια δεσμά τον κρατούν πίσω. Να τον δεις να τρέχει και να ανασαίνει, να εκπνέει την κάθε στεναχώρια, όλους τους φόβους και τους ενδοιασμούς. Κάθε μήπως και κάθε αν που μέχρι τώρα τον βασάνιζαν. Ναι,η ζωή είναι επιτακτικό κάλεσμα, είναι οξυγόνο που σε ζαλίζει κι εσύ τη βλέπεις να χαμογελά και να σου γνέφει. Το έχω πει χρόνια πριν,τίποτα δε μπορεί να σταματήσει τη ζωή και τον θάνατο. Μπλέκονται στο τώρα και κοιτάζουν εμπρός στο μέλλον.   22/8/15

Τι θα πει ποιητής; Θα πει να γελάς,να αγαπάς,να μη μπορείς να ανασάνεις, αν δεν έχεις σχέδια στο μυαλό σου, να ζεις για τη στιγμή που πραγματοποιείς τα όνειρά σου,να μη σε νοιάζει που ο χρόνος περνά, γιατί τον χρόνο τον εννοείς αλλιώς. Ποιητής θα πει να χαίρεσαι το κάθε καρδιοχτύπι σου,κάθε φουρτούνα και θαλασσοταραχή,γιατί εκεί επάνω φανέρωσες το μέγεθός σου,με τη σκέψη σου έκανες άλματα,με την αγάπη λίγων και καλών προχώρησες σε σκοτάδια...Θησέας κι αυτοί η Αριάδνη σου,το λόγια τους ο μίτος σου... Ποιητής θα πει να στενεύεσαι σε κάποιες λέξεις,να πασχίζεις να βρεις τις κατάλληλες για να τους δώσεις το χρώμα,το νόημα,το σκοπό στο χαρτί σου,θα πει μουτζούρα και τσαλάκωμα,γράψιμο σε χαρτοπετσέτα,στο χέρι,θα πει να ξυπνάς κάθιδρος και να γράφεις ό,τι σε έκανε στον ύπνο να πετάς,έκανε την ψυχή σου να ίπταται πάνω απ'τα σκεπάσματα και πάνω κι από τη στέγη του ίδιου σου του σπιτιού. Ποιητής θα πει να αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου τους πάντες και τα πάντα,να πιάνεις με μια ρουφηξιά ...

Μια γιαγιά μου προσφέρει τη θέση της στην εκκλησία για να καθίσουμε εγώ και το παιδί. Συγκίνηση... Γυρνώ και βλέπω να με κοιτάζουν με γλύκα τα μάτια μερικών ακόμη κυριών μεγάλης ηλικίας. Άλλη μας έφτιαχνε το φόρεμα,άλλη το λουράκι από το τσαντάκι που είχε πέσει καθώς στριμωχνόμασταν να φτάσουμε στη Θεία Κοινωνία. Δεν είχαν όλοι όσοι αντίκρισα το ίδιο συναίσθημα να βγαίνει από τα μάτια τους.Θέλει μεγαλείο και ευγένεια ψυχής ένα τέτοιο βλέμμα.Κι αυτό είναι κάτι που το έχεις μέσα σου από την ώρα που γεννήθηκες...και μεγαλώνει όσο μεγαλώνεις κι ας είναι τα βάσανα πολλά που ζεις. Θέλει Ψυχή για να πιστεύεις στο σκοτάδι. Βλέπεις,πως τον ζουν το Θείο Λόγο,παλεύουν και τον κάνουν πράξη. Κι ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια ένα ένα προς τη Θεία Συνάντηση. Η προσευχή,η νοερή προσευχή,τους κάνει να έχουν πάντα σύνδεση με τα Επουράνια! Για πολλούς άλλους...φωνή βοώντος... Εύχομαι να είναι πάντα καλά. 15/8/2016

Όλοι τον ξέρουν. Άλλοι τον περίμεναν,άλλοι όχι. Όλοι θα τον συναντήσουμε. Μερικοί τον ξεγελάσαμε και το κάνουμε καθημερινά. Κρυφτό παίζουμε,τον Διγενή σκεφτόμαστε στα μαρμαρένια αλώνια, σίδερο στο κορμί μας,φωτιά στη σκέψη, τη γλύκα φυλάμε στην καρδιά, του κόσμου τα πιο ακριβά, σε μυστικό κήπο τα κρύβουμε, μάτια σπάνια,πολύτιμα μονάχα για να δουν,της ψυχής τ'αφανέρωτα εκείνοι να αντικρίσουν. Πόσο την ευκολία του χάους διαλέγουν μερικοί, πόσο την τέχνη του ψέματος εξασκούν με ακρίβεια... πόσο τη δυσκολία της ομορφιάς,την ακριβή δημιουργία παλεύουν άλλοι... Πόσο μακριά οι ακριβοί βρίσκονται από αυτό, πόσο το τρέμει το είναι τους το εύκολο,το σάπιο,το σαθρό. Πόσο,ακόμη,το θάνατο που φοβούνται,ξέρουν να τον κατασκευάζουν,να τον εμπορεύονται... Πόσο μακριά τους είμαστε κάποιοι... "a million miles away"... Πόση ζωή λαχταρούμε,πόση να δημιουργήσουμε,πόση να γευτούμε,πόση να διατηρήσουμε,πόση να κοινωνήσουμε!!! Πόσο τα μάτια μας λάμπουν και ρουφούν αχόρταγα ...