Ιδέα Γραφής

Το περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ολάνθιστο περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή. Πολύχρωμα αγριολούλουδα φύτρωναν εδώ κι εκεί, ενώ τα δέντρα του έβγαζαν νόστιμους καρπούς κάθε είδους. Τα δέντρα είχαν όνομα. Τα έλεγαν Σκέψεις. Ο ουρανός χρωμάτιζε το περιβόλι με τα χρώματά του τα ηλιοβασιλέματα και τότε μπορούσες να δεις στα αγριολούλουδα, που τα έλεγαν Συναισθήματα, δροσοσταλίδες χαράς. Τα πρωινά επισκέπτονταν το περιβόλι σχολεία. Τα παιδάκια έτρεχαν ανέμελα εδώ κι εκεί, πού και πού έκοβαν κανένα αγριολούλουδο για να το πάνε στη μαμά τους και καταβρόχθιζαν με περισσή λαιμαργία τους καρπούς των δέντρων, αφού ήταν πεντανόστιμοι. Στο περιβόλι άρεσε πολύ να βλέπει τα παιδάκια να κυνηγιούνται και καταϊδρωμένα να πέφτουν κάτω από τις Σκέψεις και να ξεκουράζονται. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Μια μέρα επισκέφτηκαν το περιβόλι άλλοι άνθρωποι. Κρατούσαν μεζούρες στα χέρια τους και σχέδια οικοδομής. Άρχισαν να διώχνουν τα παιδάκια τρομάζοντάς τα ότι ήταν κακό που βρίσκονταν εκεί....

Όχι,όχι...δεν ήταν ο κλασικός μπαμπάς,ο δικός μου.Όμως,ήταν εκεί...και θυμάμαι πολύ καλά ένα Πάσχα που μας πήρε εμένα και της αδελφής μου όμορφα παπούτσια,με λουράκι και χρωματιστή μεταλλική εγκράφα...μπεζ...και αγαπούσε να μου αγοράζει παντελόνια σαλοπέτα...και ακριβά...ένα μπορντό κι ένα μπλε κοτλέ ήταν και τα αγαπούσα αυτά τα δύο παντελονάκια πιο πολύ από άλλα ρούχα,θυμάμαι.Κι εκείνη την ημέρα μας είχε αγοράσει και παπάκια και κοτοπουλάκια σε κόκκινο ,πλαστικό με πλέγμα αβγό για να μη μας φύγουν ώσπου να φτάσουμε σπίτι....και μετά τα κυνηγούσαμε μέσα στο σπίτι!!! Έχω κι άλλες αναμνήσεις...πολλές...κατοπινές...της εφηβείας μου,αλλά αυτές αργότερα... 18/6/2017

Όταν σε ξάγναντο βρεθείς, ψηλά στον Παρθενώνα, ποθώντας κείνα που' λειψαν μπροστά σου ν'αντικρίσεις... στέκεις στο φως το ιστορικό, που ψέματα δε λέει και προσδοκάς αυτά που έκλεψαν γρήγορα να γυρίσουν μες στης Πατρίδας τ'άγιο το χώμα να πατήσουν... κι εκεί θα δεις τα Μάρμαρα ευθύς να ζωντανεύουν, τις μάχες να εξιστορούν το μεγαλείο της Δόξας μες στους αιώνες άφθαρτο ξανά να το θωρήσουν. Τα μάτια μας που θαύμαζαν ημιτελές το δόμημα, σαν άταφο,ενός νεκρού το σώμα, την ησυχία πάντα να ποθεί του γυρισμού την ώρα... τώρα μπροστά τους θα κοιτούν. Υ.Γ. Δε χρειάζομαι κανένα διαγωνισμό ποίησης για να εκφράσω ,ως απλή Ελληνίδα,την επιθυμία να επιστρέψουν στην πατρίδα μας αυτά που μας ανήκουν.Έτσι...ρομαντική και ρετρό θα συνεχίσω...

Όλα γύρω κοιμούνται. Τίποτα δεν κινείται πια... Μοιάζουν όλα τόσο άψυχα που μου΄ρχεται να φωνάξω, να φωνάξω δυνατά,μήπως και τα ξυπνήσω, μήπως φυσήξω μέσα τους πνοή ζωής. Μα,ξαφνικά μέσα απ'τα ερείπια ανασταίνεται μια αρχαία ελληνίδα, ζωντανή ξεπροβάλλει και φέρνει κοντά της μια ολόκληρη εποχή. Όμηρε,Σαπφώ,Λουκιανέ, αρπάξτε τη λύρα και φωτίστε μας με τα γλυκά σας λόγια. Λευκοί αφροί και κύματα μικρά, σαν ταξιδιάρικα πουλιά να ταξιδέψουμε μαζί και η φωνή μας ν'ακουστεί στα πέρατα του κόσμου, ένα γλυκό πρωί. Αισχύλε,Σοφοκλή και Ευριπίδη κι εσύ Αριστοφάνη τρέξτε, μαζέψτε τις στολές και δώστε τους ζωή, φωτίστε το πνεύμα μας με το δικό σας πνεύμα, γίνετε σύντροφοι,δάσκαλοι και οδηγοί μας. Πρέπει πάλι να υπάρξει φως σ'ετούτη εδώ τη χώρα, να φύγουν τα σκοτάδια κι οι άνθρωποι να ζήσουν. Να φύγει ο ύπνος ο βαθύς, που όλα τα νεκρώνει, να γίνει ξάστερος ο ουρανός με όλα του τ'αστέρια. Ν'αρπάξεις λίγο χώμα μέσα στα δυο σου χέρια, να γίν...

-Ο ήλιος είναι κόκκινος σαν αίμα κι ανθρώπων πνοή καταλαβαίνω, ο ιδρώτας έγινε πόσιμο νερό για κάποιους, που κυλάει τώρα ανάμεσά μας. Μα η φωνή δε βγαίνει άγρια πια, μονάχα λέει ναι και σκύβει το κεφάλι. -Ποιος είσαι εσύ που μιλάς; Ναι,ο ήλιος έγινε κόκκινος και κίτρινος και άσπρος απ'την προσπάθειά μας.Τον ξεπλύναμε με τον ιδρώτα μας και σηκώθηκε τόσο ψηλά,που μας τυφλώνει όταν τον κοιτάμε. Σ' αυτόν θα σκύψω το κεφάλι,μα όχι σα δούλος, μα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να απολαύσω έτσι τους καρπούς των κόπων μου. Αυτοί είμαστε εμείς. 2/12/93

Οι άνθρωποι της ζωής μου Οι άνθρωποι της ζωής μου κινούνται αθόρυβα... γοργοφτέρουγοι τρέχουν στης ανάγκης το κάλεσμα... Είναι αθέατοι τις πιο πολλές φορές,με πάτημα ελαφρύ κι αέρινο. Αν τύχει να τους συναντήσεις,θα δεις πως στάζουν αίμα κι ιδρώτα. Είναι σημαδεμένοι και γι'αυτό πανέμορφοι!!! Ατόφιοι άνθρωποι,βαθιά ανθρώπινοι. Έχουνε βλέμμα καθαρό και την καρδιά από διαμάντι, καθαρή και συνάμα σκληρή,να χαράζει αλήθειες στον κόσμο αυτόν τον ψεύτικο... Είμαι πάντα εκεί ,δίπλα τους ,συντροφιά σε ταξίδι αιματηρό και δύσκολο... περπατάμε μέσα από δρόμους πύρινους πολλές φορές, τα πούπουλα δεν ήτανε ποτέ για εμάς,την ουσία μας δεν την άγγιξε ποτέ το ψέμα και η υποκρισία. Μεγαλείο θα πει,το ξανα'πα κάποτε,να ξέρεις πως μάχεσαι αγώνα άνισο,μα τα όπλα σου δεν παραδίδεις ποτέ,μέχρι το τέρμα... Οι άνθρωποι της ζωής μου ανοίγουνε δρόμους σε δάση αλλαζονίας,κακίας και μίσους... Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο τους κι ο οδηγός τους. Είναι ονειροπόλοι, γι'αυτό και κατάφε...

Στου σπιτιού μου την αυλή, κύλησε μια πέτρα κι η ευωδιά ξεχύθηκε  απ'την ξεχασμένη τέφρα. Είχα αδερφό στα σκοτεινά, στη λύπη κολυμπούσε κι ήρθε με ρούχα γιορτινά, με βρήκε και γελούσε. Μια αγκαλιά τεράστια, άνοιξα να τον κλείσω, από τη λύπη στη χαρά ευθύς να τον γεμίσω. Ήταν η μέρα η βουβή που έφτασε και μου είπε το νέο το χαρμόσυνο καμπάνα που χτυπούσε! Παρασκευή,πατέρα μου, έφυγες μακριά μας, γαλήνη στα ύψη τα ιερά για σένα στην καρδιά μας. Μα είχες το βλέμμα άγρυπνο σε όλους μας  εδώ κάτω, στον ύπνο μας σε βλέπαμε με λόγο,πάντα,σταράτο. Πώς η ψυχή σου βάραινε, πατέρα μου,στα χρόνια, ξέρω,μα τώρα θα'σαι πια, ανάλαφρος αιώνια! Στον τόπο θα'ρθεί το δίκιο του για κείνον που πιστεύει, τις αγωνίες,τα βάσανα, αν ξέρει να παλεύει. Μην το ρωτήσεις το δεντρί, πώς στέκει στη μεριά του, γιατ'έχει ρίζα δυνατή και τον Θεό κοντά του!!! Μαρία Σταθουλοπούλου