20/5/2017

Όλα γύρω κοιμούνται.
Τίποτα δεν κινείται πια...
Μοιάζουν όλα τόσο άψυχα
που μου΄ρχεται να φωνάξω,
να φωνάξω δυνατά,μήπως και τα ξυπνήσω,
μήπως φυσήξω μέσα τους πνοή ζωής.

Μα,ξαφνικά μέσα απ'τα ερείπια
ανασταίνεται μια αρχαία ελληνίδα,
ζωντανή ξεπροβάλλει και φέρνει κοντά της
μια ολόκληρη εποχή.

Όμηρε,Σαπφώ,Λουκιανέ,
αρπάξτε τη λύρα και φωτίστε μας
με τα γλυκά σας λόγια.

Λευκοί αφροί και κύματα μικρά,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
να ταξιδέψουμε μαζί
και η φωνή μας ν'ακουστεί
στα πέρατα του κόσμου,
ένα γλυκό πρωί.

Αισχύλε,Σοφοκλή και Ευριπίδη
κι εσύ Αριστοφάνη τρέξτε,
μαζέψτε τις στολές και δώστε τους ζωή,
φωτίστε το πνεύμα μας με το δικό σας πνεύμα,
γίνετε σύντροφοι,δάσκαλοι και οδηγοί μας.

Πρέπει πάλι να υπάρξει φως
σ'ετούτη εδώ τη χώρα,
να φύγουν τα σκοτάδια
κι οι άνθρωποι να ζήσουν.

Να φύγει ο ύπνος ο βαθύς,
που όλα τα νεκρώνει,
να γίνει ξάστερος ο ουρανός
με όλα του τ'αστέρια.

Ν'αρπάξεις λίγο χώμα
μέσα στα δυο σου χέρια,
να γίνεις πάλι άνθρωπος
κι αυτά σαν περιστέρια
να μεταφέρουν μήνυμα...

Για ποια τρέλα μιλάς;

6/2/93