Οι μακρινοί μου γείτονες μένουν σε ένα σπίτι που βλέπω από το παράθυρό μου, αλλά δεν τους ξέρω προσωπικά.
Τους συμπαθώ πολύ. Τους παρατηρώ από το ίδιο παράθυρο κάθε χρόνο.
Είναι ευαίσθητοι πολύ και τους αρέσουν τα Χριστούγεννα, γιατί πάντα στολίζουν πρώτοι για τη μεγάλη γιορτή.
Μα δεν τους αδικώ καθόλου. Γιατί σαν μπήκε ο Νοέμβρης ο αέρας άρχισε αμέσως να μυρίζει αλλιώς. Άρχισα να θέλω να μυρίζει το σπίτι πορτοκάλι και κανέλα και ανθόνερο. Άρχισα να ψάχνω στολισμένες βιτρίνες και να σχεδιάζω τον στολισμό του σπιτιού και του σχολείου για τα Χριστούγεννα.
Η θερμοκρασία πλέον έχει πέσει, αλλά η καρδιά έκανε πάλι εκείνο το "κρακ" κι έσπασε από συγκίνηση, γιατί θέλει να κάνει τα πάντα με αγάπη κι από αγάπη κι ας μην καταλαβαίνουνε πολλοί πώς είναι μια τέτοια αίσθηση, να δίνεις κι όμως να νιώθεις γεμάτος, να νιώθεις ότι μπορείς να βοηθήσεις κάπου και να το κάνεις κι ας στεναχωριέσαι που δεν προλαβαίνεις να είσαι πάντα εκεί που σε χρειάζονται...
Είναι κι εκείνη η αίσθηση του παγωμένου φιλιού στα χείλη μέσα στο κρύο κι ύστερα εκείνο το γέλιο να βλέπεις την αχνισμένη ανάσα σου, να θέλεις να μείνεις εκεί κι ας παγώσεις γιατί είσαι μ'εκείνον που αγαπάς...και ξέρεις ότι είναι κι εκείνος εκεί για σένα.
Αγάπη είναι η καλημέρα και η καληνύχτα με ανθρώπους που σε αγκαλιάζουν με τα μάτια τους, σε χαϊδεύουν με τη φροντίδα τους...
Αχ, δε χωράνε όλα εδώ, μην επιμένεις σου λέω, πρέπει να το ζήσουμε αυτό το "Μαζί".
13/11/2021
