Κοριτσάκι εσύ,
έκανες μεγάλο ταξίδι,
μέχρι να θαυμάσω το παιδικό σου πρόσωπο
των έντεκα χρόνων.
Το ομοίωμά σου, καθώς υπολόγισαν,
θαυμάζω στο μουσείο.
Μέσα στους αιώνες κρυβόσουν
κάτω απ’ το χώμα, που τόσο πρόωρα
έγινε σπίτι σου,εκεί,στον Κεραμεικό.
Πώς ένιωθες άραγε;Φοβόσουν
το τέλος που τόσο γρήγορα ήρθε για σένα;
Δε θα το μάθουμε ποτέ.
Είχες κοντά σου αγαπημένα πρόσωπα;
Της μάνας σου ένιωθες, άραγε, το χέρι,
μες στου θανάτου τον τρελό χορό
εκείνες τις ημέρες
ή μόνη γύριζες με πυρετό
διψώντας και τρεκλίζοντας;
Θα έπαιζες πεσσούς, ζατρίκιο με τα παιδιά
κι άλλα παιχνίδια τρέχοντας και μαλώνοντας μαζί τους;
Μέσα στην παιδική σου αθωότητα
κατάλαβες όμως ότι νόσησες;
Βρέθηκες πλάι σε μωρά
σε τάφο ομαδικό,
μια λύση ανάγκης για τους τόσους νεκρούς,
στην Αθήνα του 430 π.Χ.
Ναι,κυκλοφορούσες δίπλα στον Περικλή,
που πέθανε απ’τον λοιμό, όπως κι εσύ.
Στα παιδικά σου μάτια,
που τόσο εκστατικά κοιτούν,
σίγουρα η όψη της Αθήνας με τα πολλά αγάλματα
θα φάνταζε σπουδαία,όπως και ήταν.
Το στόμα σου μισάνοιχτο,
σαν έτοιμο για να μιλήσει,
τα στραβά σου δοντάκια αποκαλύπτει.
Ίσως και να ‘χες καταφύγει σε ναό για να γλιτώσεις
ή να ’χες έρθει από την επαρχία
κι είχες για σπίτι φτωχοκάλυβο,
ίσως και να υπήρξες απλή δούλη,
έτοιμη να υπακούσει σε θέλημα του αφέντη.
Μύρτιδα σε ονόμασαν και σα να υποσχέθηκαν
όσο ασήμαντη κι αν ήσουν στη ζωή που πρόλαβες να ζήσεις,
τώρα να μείνεις πια γνωστή στη μνήμη των ανθρώπων.
****
Στο παραπάνω ποίημα πρωταγωνίστρια είναι ένα εντεκάχρονο κορίτσι που έζησε και πέθανε στην αρχαία Ελλάδα,την εποχή του Περικλή και συγκεκριμένα την περίοδο του μεγάλου λοιμού στην πόλη της Αθήνας, το 430 π.Χ. Το πρόσωπό της,με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ανασυστάθηκε, κατόπιν ανασκαφής που έγινε το 1995 στην περιοχή του Κεραμεικού. Το σημείο στο οποίο βρέθηκε το κρανίο της( μεταξύ Πειραιώς και Ιεράς Οδού), υπήρξε ομαδικός τάφος στον οποίο βρέθηκαν και άλλοι άνθρωποι, ακόμη και μωρά που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο.
Εκείνο που με έκανε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι η εποχή του covid 19, όπου πολλοί συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους, οι ελάχιστες πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του μικρού κοριτσιού και ο άτυχος θάνατός της. Ήταν ένα παιδί που αρρώστησε, που δεν ήταν γόνος ξακουστής και πλούσιας οικογένειας, αφού ο τάφος ήταν πρόχειρος και ομαδικός.
Η αθωότητα του βλέμματος της Μύρτιδας, όπως την ονόμασαν οι επιστήμονες, με έκανε να την συμπαθήσω και να αναρωτιέμαι για το ποια πραγματικά υπήρξε. Με συγκίνησε το άτυχο τέλος της. Θα ήθελα να έχει ζήσει όμορφα και να έχει παίξει όπως όλα τα παιδιά,να είχε τη μητέρα της κοντά και να είχε μια άλλη τύχη.
Όμως, η Ιστορία επέλεξε να τη γνωρίσουμε αιώνες αργότερα μέσα από αυτή την ανασκαφή.
***
