Γυμνή ψυχή σε κύματα θολά,
ταξίδι μακρινό μες στου καιρού τα βάθη έκανες.
Η σχεδία σου έσπασε, Οδυσσέα,
οι σύντροφοι, ένας ένας χάθηκαν στην τρικυμία
κι εσύ μονάχος βρέθηκες στην καταιγίδα
να δίνεις τη μάχη σου για να σωθείς.
Ανάσα κι οξυγόνο πόθησες να βρεις,
ν’ αναδυθείς ξανά στην επιφάνεια και το φως
κι αργά, δειλά ξεκίνησες να ανεβαίνεις
ν’ αναρωτιέσαι πώς να ’ναι η στεριά
κι αν ίσως κάποιος σε περίμενε στη μακρινή πατρίδα σου,
που κάποτε αποχωρίστηκες αναζητώντας της ζωής το ταξίδι.
Όμοιος με ανεμόδαρτο σκαρί, μα με γερό το ξύλο ακόμα
αναμορφώθηκες, ωσότου πανέμορφος και λαμπερός
εφάνης καπετάνιος.
Μαρία Σταθουλοπούλου
16/06/2021
