Ήρθες και μου ‘πες «πάμε!»
Δε ρώτησα καθόλου το πού.
Τα μάτια έφταναν να λάβω την απόφαση.
Κι έπειτα, η ώρα ήταν δειλινό,
μια συμφωνία χρωμάτων σαν ορχήστρα.
Πήγαμε μια βόλτα σε πράσινο λόφο.
Δυσκολευτήκαμε, αλήθεια, να τον βρούμε.
Ήθελες να 'ναι τέλειο το σκηνικό.
Κάτι που θα ‘δινε το απαιτούμενο θάρρος.
Λουλούδια σε άνθιση,
μέλισσες, πεταλούδες και πουλιά.
Συζήτηση περί ανέμων και υδάτων.
Πιο φλύαρα τα μάτια ασφαλώς,
έτρεχαν πάνω στο πρόσωπο,
άγγιζαν τρυφερά τις γωνίες, τις εσοχές,
την όποια ρυτίδα.
Ο ήλιος τρεμόπαιζε στα βλέφαρα,
ένα ελαφρύ ρόδισμα στα μάγουλα,
κατέβηκαν μετά στους ώμους μου,
συνέχισαν να ψάχνουν τις παλάμες μου
κι όταν τις βρήκαν, ένα σκίρτημα
συνάμα και γαλήνη, τι χαρά!
Σταμάτησες εμπρός μου και με κοίταξες ξανά
ευθεία στα μάτια κι έψαχνες το θάρρος
να μου πεις πως η ζωή σου
μόνο μαζί μου θα είχε νόημα στο εξής.
Πως άλλο δεν έψαχνες τίποτα στον κόσμο
που να σου δίνει τέτοια και μεγαλύτερη χαρά
κι όση αγάπη έψαχνες τη βρήκες
κι είπα απλά ένα μεγάλο ναι χαμογελώντας!
Μαρία Σταθουλοπούλου
22/05/2021
 |
