Ο μύθος της Αντιγόνης
Ο χρόνος με βρίσκει να θρηνώ
τη νιότη σου Αντιγόνη,
τη σκέψη και τη γνώμη σου
στις συμφορές που ήρθαν.
Το ‘ξερες πόσο συμφωνώ,
που θέλησες να σεβαστείς
τη μνήμη του αδερφού σου
και να τον θάψεις και αυτόν
σαν όλους τους νεκρούς σου.
Το ‘νιωθα, δε θα ‘μενε κρυφή,
η πράξη σου να ρίξεις,
λίγο απ’ το χώμα να θαφτεί
μ’ αυτό ο Πολυνείκης.
Δε σ’ άφησε ο πατέρας μου
κι είν’ άδικο, το ξέρω,
γι’ αυτό τον θάνατο έτρεξες
γρήγορα ν’ αντικρίσεις.
΄Ετσι κι εγώ με το σπαθί
που κρύβω μες στη θήκη,
θα βάλω τέλος στη ζωή
και τη δική μου τώρα.
Δε θα σ’ αφήσω μοναχή
στον Άδη να κατέβεις,
απόδειξη πως σ’ αγαπώ
η πράξη μου ετούτη.
Το παραπάνω ποίημα δημιουργήθηκε στα πλαίσια πανεπιστημιακής εργασίας πριν λίγες μέρες. Το πρόσωπο που μιλά είναι ο Αίμονας, αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης.
Όταν η Αντιγόνη, αρραβωνιαστικιά του Αίμονα, έθαψε τον αδερφό της Πολυνείκη, παρακούοντας την εντολή του Κρέοντα, καταδικάστηκε να μπει ζωντανή στον τάφο. Εκεί η Αντιγόνη αυτοκτόνησε. Μόλις το έμαθε και ο Αίμονας, αυτοκτόνησε με το σπαθί του.
