Ένα ποίημα για τον θάνατο
Όλοι τον ξέρουν.
Άλλοι τον περίμεναν,άλλοι όχι.
Όλοι θα τον συναντήσουμε.
Μερικοί τον ξεγελάσαμε και το κάνουμε καθημερινά.
Κρυφτό παίζουμε,
τον Διγενή σκεφτόμαστε στα
μαρμαρένια αλώνια,
σίδερο στο κορμί της,φωτιά στη σκέψη,
τη γλύκα φυλάμε στην καρδιά,
του κόσμου τα πιο ακριβά,
σε μυστικό κήπο τα κρύβουμε,
μάτια σπάνια,πολύτιμα μονάχα για να δουν,
της ψυχής τ’αφανέρωτα εκείνοι να
αντικρίσουν.
Πόσο την ευκολία του χάους διαλέγουν μερικοί,
την τέχνη του ψέματος εξασκούν με ακρίβεια
τη δυσκολία της ομορφιάς,
την ακριβή δημιουργία παλεύουν άλλοι.
Πόσο μακριά οι ακριβοί βρίσκονται από αυτό,
τρέμει το είναι τους το εύκολο,το
σάπιο,το σαθρό.
Πόσο,το θάνατο που φοβούνται,
ξέρουν να τον κατασκευάζουν, να τον εμπορεύονται
Πόσο μακριά της είμαστε κάποιοι
ζωή λαχταρούμε να δημιουργήσουμε,
να γευτούμε, να διατηρήσουμε, να
κοινωνήσουμε!
Πόσο τα μάτια της λάμπουν και ρουφούν αχόρταγα την κάθε στάλα της!
Αυτή είναι η ύψιστη μορφή τέχνης!
