Αλέξανδρος και Ρωξάνη
Την ομορφιά σου δεν ξανάδα πουθενά.
Από τα μάτια σου νικήθηκα, από τη λάμψη των μαλλιών
και του κορμιού την απαράμιλλη χάρη.
Σεμνή και λογική,καθώς σε πριγκίπισσα αξίζει.
Όλες οι κτήσεις μου μεμιάς σα να ζηλέψαν
το βλέμμα που ξεχείλισε ευθύς από αγάπη.
Κανένας ψίθυρος,κανένα βλέμμα δισπιστίας
δεν έσβησε το όνειρο δική μου να σε κάνω.
Όλη η Σογδιανή, μα και ο κόσμος όλος
σκέφτονταν πώς ταίριαξε του κόσμου ο βασιλιάς
και η Περσίδα κόρη του Οξυάρτη.
Κι είπανε τάχατες πως ξέχασα να χαιρετώ κι ελληνικά
και πως συμφέροντα υπηρέτησα
που θέλησα εσένα για γυναίκα μου να πάρω.
Μα εσύ μου χάρισες την πιο μεγάλη αγάπη,έναν πρίγκιπα.
Κι αν τώρα εδώ ,σε αυτό το άθλιο κρεβάτι
Αναπολώ εκείνη της πρώτης μας συνάντησης στιγμή,
γιατί μου λείπουν τα μάτια σου τα ακριβά
και τα ζεστά σου χέρια,
η αγκαλιά σου και ο μικρός Αλέξανδρος.
Ποθώ να σηκωθώ,να του μάθω να πιάνει το σπαθί,
να γίνει πιο τρανός κι από εμένα,
ο πιο μεγάλος βασιλιάς της ξακουστής μου αυτοκρατορίας.
Να αμύνεται,να έχει νου και γνώση,
ρώμη και δύναμη ψυχής,
βαθιά να νιώσει ξεχωριστή την καταγωγή του
πως είναι ο καρπός του Μακεδόνα βασιλιά και της εξωτικής Ρωξάνης.
Μαρία Σταθουλοπούλου
