Ουράνια πόλη
Με τα μάτια της ψυχής μου βλέπω την ουράνια πόλη.
Το οχυρό των καλών δυνάμεων,
με άγιο φως για τείχη γύρω του, με σύννεφα σπαρμένα φως για γη,
με άσπρα σπίτια για κατοικία των ψυχών,
χωρίς πόρτες, γιατί ο φόβος δεν υπάρχει πια.
Στα τείχη καθρεφτίζεται η καλοσύνη Του,
που την χωρίζουν απ’ το βασίλειο του Σκότους,
ενώ οι μαύροι άγγελοι της συμφοράς τσακίζονται στα ολοφώτεινα τείχη
κι ανεμοσκορπίζονται απ’ την ακατανίκητη δύναμή της.
Στις τέσσερις γωνίες της πόλης,
άγγελοι φρουροί με σάλπιγγες στο χέρι
στέκονται μες στ’ άσπρα τους φορέματα,
άγρυπνοι κι ακούνητοι στη θέση της σκοπιάς τους.
Κι αν από Ανατολή, Βορρά, Δύση ή Νότο
ακουστεί άσχημο για τους ουράνιους πολίτες νέο,
ο άγγελος φρουρός που πιο κοντά αγρυπνάει,
σαλπίζει για τους δώδεκα στρατιώτες-αγγέλους
ν’ ακούσουν και να ετοιμαστούν.
Κι αφού σε δώδεκα Ευαγγέλια ακουμπήσουν
και πάρουν για ξιφολόγχες τους σταυρούς τους,
Σαν βασιλιάδες Βυζαντίου
και πιουν απ’ τ’ αγιασμένα δισκοπότηρα νερό…
Να ‘τους! Τους βλέπουν οι ουράνιοι πολίτες
ξόρκια να κάνουν στο κακό με δύναμη παντοκρατόρων,
δοσμένη από τον ένα Παντοκράτορα του κόσμου.
Κι εκεί που αδυνατίζει το φως μπροστά στα μάτια μου,
εκεί ανοίγει η πύλη της ουράνιας πόλης.
Σε κάθε σύννεφο σκαλί που πατώ,
ουράνια μελωδία ακούω,
την εντολή που απ’ το Θείο στόμα ακούγεται,
ποτάμι που ξεδιψάει τα ελάφια,
τροφή για τους ουράνιους πολίτες, που άγγελοι είναι.
Ο κάθε φτωχός, αδικημένος, λυπημένος στη γη
Ξαναβρήκε την οικογένειά του εδώ
και μέσα σ’ άσπρο ένδυμα
-να ξεχωρίζουν πια τα λυτρωμένα λείψανα-
ντυμένος είναι και γαλήνιος,
Με άγιο φως για οξυγόνο, μέσα στη φλόγα της Δικαιοσύνης,
Ν’ αντικρίζει τον ήλιο της γαλήνης, αιώνια !
