Οι άνθρωποι της ζωής μου
Άνθρωποι ατόφιοι στη δική μου ζωή,
Φτερουγίζουν αθέατοι στης ψυχής τη φωνή
Με ελαφρύ το πάτημα και καθαρό το βλέμμα,
Άνθρωποι ατόφιοι, με ιδρώτα και αίμα.
Σημάδια κι ομορφιά, βαθιά ανθρωπιά
Καθαρή και σκληρή διαμαντένια καρδιά
Η αλήθεια ηχεί και χαράζει βαθιά
του κόσμου το ψέμα και τη διαφθορά.
Είμαι πάντα εκεί, περπατάμε μαζί
σε πύρινους δρόμους, αιματηρούς
Ευκολία δε μάθαμε αληθινή
την ουσία μας κρατήσαμε αυθεντική.
Μεγαλείο θα πει να μη δίνεις διαμιάς,
Τα όπλα αυτά που στα χέρια κρατάς
Κι ας είναι λίγα κι ας φυσά ο βοριάς.
Εκείνους θα δεις ν’ ανοίγουνε δρόμους,
Να στηρίζονται απλά στους δικούς τους ώμους
Με μόνο τους όπλο, με μόνο οδηγό
Αγάπη και όνειρο μοναδικό.
Μίσος, κακία, αλαζονεία
Τ’ άφησαν πίσω μ’αδιαφορία
Το όνειρό τους έκαναν πράξη,
στα δάκρυά τους κρυμμένη αγάπη.
Βουνά ψηλά, τα ανέβηκαν όλα
Κορυφές απάτητες πάτησαν τώρα.
Μένουν μαζί,μένουν κοντά
Σε ύψη και όνειρα κρυφά.
Πετάνε παντού και με τρόπους πολλούς.
Μπορεί κανείς τους μυστικούς τους χορούς
να δει, αν αυτούς αγαπά μοναχά
Κι αν τη ζωή τελικά τη μετρά.
Μαρία Σταθουλοπούλου
