Άτιτλο-Αφιερωμένο στις φίλες μου

Δε θέλω να κρύβεσαι πίσω από τα σύννεφα της κακίας που το σκοτάδι της έπνιξε τον κόσμο μας.
Μοιάζουν όλα τόσο σάπια...
Θέλω να' σαι ολοκάθαρο γυαλί που ο ήλιος περνά μέσα του.

Σαν κάτι ν' άλλαξε
και η πνοή μου εσένα άγγιξε
και το κύμα μεμιάς ανατάραξε
την πράσινη λίμνη εκεί.

Εκεί που κρυβόσουνα κάποτε
και ήσουν αιχμάλωτη πάντα,
να βλέπεις τον ήλιο με κιάλια,
χωρίς να μπορείς να με δεις.

Και ήταν βουνά τριγύρω σου,
οι πέτρινοι ογκοι μπροστά σου,
μια φυλακή χωρίς κάγκελα
που δεν υπήρχε στα όνειρά σου.

Και μαύρα πουλιά από πάνω σου,
νύχτωναν και τη μέρα,
χόρευαν και κοιτούσαν
ειρωνικά και κοροϊδευτικά
και τύμπανα βαρούσαν.

Τύμπανα όχι για ρυθμό,
μα τύμπανα θανάτου,
καθώς καραδοκούσαν
για να σ' εξαφανίσουν.

Μα τώρα όλα άλλαξαν,
τώρα τα μάγια λύθηκαν
και όλα σκόνη έγιναν
απ' τον παλιό σου κόσμο.

Τα κιάλια αμέσως έσπασες
χωρίς καθόλου τύψεις,
δέντρα γινήκαν τα βουνά
κι η λίμνη ποταμάκι.

νεράκι γάργαρο κυλά
τα δέντρα να ποτίζει
κι ο ήλιος να φωτίζει
πουλάκια αγαθά.

3/3/93   21:15

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ