Η μούσα
10.Για
μια νεράιδα,
Για μια οπτασία,
Τρέχω στα δάση,
Μες στους λαβύρινθους.
Με κόπο κρεμώ
το κεφάλι στα βράχια
και κάτω η θάλασσα κλαίει
σ’ ένα ρυθμό χωρίς αιτία.
Το κύμα σφαδάζει,
Αφροί και αγέρας,
Η άμμος σα λάσπη,
Τα σύννεφα πέρα
Είναι πια μακριά.
Και η μούσα με λύρα,
Μανδύα και όστρακα
Να με προστάζει να γράψω
Και να!
Τώρα τη βλέπω
Μπροστά στους αιθέρες
Στη θάλασσα επάνω
Να περπατά.
Η πίστη σου που ‘ναι;
Ψηλά το κεφάλι!
Τα βράχια δεν είναι
Παρηγοριά!
Τα μάτια σηκώνω,
Τα πόδια μου τρέχουν,
Τα χέρια ανάλαφρα
Δε σταματούν.
Η θάλασσα ήρεμη,
Καράβια που πλέουν,
Ο ήλιος με καίει,
Τα δάση οι φίλοι
Δε μ’ απειλούν.
Τα τέρατα βράχια
Που με κρατούσαν,
Ανοίξαν τα χέρια,
Να με δεχτούν.
Κι η μούσα μου τώρα
Στον ορίζοντα χάνεται,
Στη λύρα πια παίζει,
Τα όστρακα ηχούν.
26/3/93
ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
