Κάποια δάκρυα δε βρίσκουν δρόμο για τα μάτια.
Μένουν εκεί...μέσα στα σκοτεινά
κι όταν στης ψυχής γυρνάς τα μονοπάτια,
βγαίνουν σαν πουλάκια στα κλαριά.
Και τραγουδούν χωρίς σκοπό, έτσι, από κέφι,
χωρίς να ξέρεις τελικά πού θα τον πάνε,
σαν τους τσιγγάνους που αρχίζουν μ' ένα ντέφι
τις μπόρες της ζωής να ιστοράνε.
Παράπονο πικρό κι ανείπωτο απ' τα χείλη
ξέρεις πώς να μου κάνεις πάντα συντροφιά.
Δε φεύγεις ούτε όταν έρχεται το δείλι
να ξαποστάσω λίγο κάτω απ' την αστροφεγγιά.
Μα πάντα είσ' εκεί να μου θυμίζεις
ο χρόνος που περνά πως είν' εχθρός μου,
το τρένο της ζωής μου μουρμουρίζεις
να τρέξω να προφτάσω μη φύγει από μπρος μου.
Λυπάμαι μοναχά που δεν πιστεύω
γρήγορα το σκηνικό πως θα αλλάξει,
εκτός κι αν τύχει τελικά να συναντήσω
αυτό το κάτι που θα μ' απαλλάξει
από τον φίλο της ψυχής μου τον σκληρό.
28/4/97
(Από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ μου)
Μένουν εκεί...μέσα στα σκοτεινά
κι όταν στης ψυχής γυρνάς τα μονοπάτια,
βγαίνουν σαν πουλάκια στα κλαριά.
Και τραγουδούν χωρίς σκοπό, έτσι, από κέφι,
χωρίς να ξέρεις τελικά πού θα τον πάνε,
σαν τους τσιγγάνους που αρχίζουν μ' ένα ντέφι
τις μπόρες της ζωής να ιστοράνε.
Παράπονο πικρό κι ανείπωτο απ' τα χείλη
ξέρεις πώς να μου κάνεις πάντα συντροφιά.
Δε φεύγεις ούτε όταν έρχεται το δείλι
να ξαποστάσω λίγο κάτω απ' την αστροφεγγιά.
Μα πάντα είσ' εκεί να μου θυμίζεις
ο χρόνος που περνά πως είν' εχθρός μου,
το τρένο της ζωής μου μουρμουρίζεις
να τρέξω να προφτάσω μη φύγει από μπρος μου.
Λυπάμαι μοναχά που δεν πιστεύω
γρήγορα το σκηνικό πως θα αλλάξει,
εκτός κι αν τύχει τελικά να συναντήσω
αυτό το κάτι που θα μ' απαλλάξει
από τον φίλο της ψυχής μου τον σκληρό.
28/4/97
(Από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ μου)
