Ένα άστρο λαμπερό
χρυσόσκονη σκορπίζει στο διάβα σου.
Τα όνειρά σου οδηγεί κι ανοίγει δρόμο
σε πέλαγα κι ερήμους αυτού του κόσμου.
Σκορπίζει πάχνη στις πληγές να παγώσει το αίμα,
να μη βρίσκει δρόμο πια να βγει,μόνο να καίει στα κατάβαθα
αυτού του κορμιού, την καρδιά να προσέχει μη γονατίσει.
Κι όταν η ώρα σημάνει ξημέρωμα,
θα ξεκινήσεις την πορεία σου προς τα εμπρός
και δε θα ρωτάς τι έμεινε ξοπίσω ή τι ακολουθεί.
Τα μάτια θα έχεις ανοιχτά να χαϊδεύουν όλα του κόσμου
τα γεννήματα, τα πλάσματα, τη φύση.
Κι αν κάποιος ρωτήσει πώς έκανες όλα τούτα...
δείξτου την αστερόσκονη...αν μπορεί να τη δει!
