Σάτυροι

Ανέτοιμες κι αναίτιες υπάρξεις,

Πώς κινείστε μουδιασμένα πίσω από τις ψεύτικες μάσκες σας!

Κι απάνω εκεί, στην κορυφή του άνθους,

Στ’ ανεμοστόλισμα της λύπης να κλαίτε!

Σκίστε τη λύπη, το σκοτάδι,

Βρείτε αιτία και λόγο για να ζείτε,

Δείτε ανατολή κι άνοιξη πώς χορεύουν τρελά

Στα παρασκήνια της ζωής χορό κυκλικό,

Με γρήγορο βηματισμό

Και με τα χέρια να κινούνται νευρικά και χαρούμενα σα Σάτυροι!

Σας παίζουν κρυφτό, κάνουν παιχνίδια,

Μην απογοητεύεστε αν κουραστείτε.

Αυτές είναι θεές κι εσείς άνθρωποι.

Μα υπάρχουν στ’ αλήθεια, δεν είναι ψέμα.

Το θέατρό τους, σανίδι σε μισοσκότεινη κάμαρα με πορφυρές κουρτίνες.

Και γέλια… χαρές… σαν φαντασμάτων ιαχές!

14/1/96