Σκέψεις
Τι θα ‘κανες με ένα αστέρι που θα ‘ πεφτε από τον
ουρανό κι εσύ δεν ξέρεις.
Πώς θα ‘τανε να σου μιλά αυτός ο μακρινός σου
συγγενής, ο επισκέπτης της νύχτας;
Όλα μπερδεύονται σε μια πανδαισία χρωμάτων κι
αναίτια γίνονται ένα με το άπειρο.
Άλλος χάνεται ανύποπτα στο αιώνιο παρόν του-και πώς
κουράζεται, πώς βασανίζεται και την ξεκούραση σα να μη θέλει να γνωρίσει !- κι
άλλος με βία προσπαθεί να σταματήσει το χρόνο τον αγέραστο που όλο μας
εμπαίζει, μα δεν τα καταφέρνει.
Σήκω και μίλα μου αστέρι απ’ το βυθό σου, μην
κρύβεσαι άλλο πια. Γιατί το ξέρω πως, στο τέλος, ο κόσμος σου θα μ’ αγκαλιάσει.
Πες μου ένα ψέμα όμως: πως η πνοή μου θα κρατήσει
όσο για να δημιουργήσει ένα μικρό παράδεισο, κι ας τον φυσήξει ο άνεμος μετά
και τον σκορπίσει.
Σου είπα, το ξέρω ο κόσμος σου πως θα νικήσει.
