Ιδέα Γραφής

Η πιο όμορφη ψαρίνα    Ήταν μια μικρή ψιψίνα που ΄γινε όμορφη ψαρίνα, μόλις είδε το νερό, έβγαλε λέπια στο λεπτό. Και τι έκπληξη παιδιά, άρχισε να κολυμπά, και στα πόδια της αμέσως  εμφανίστηκε ουρά. και ιρίδιζε όλο λάμψη κι ανησύχησε μην κάψει την ουρά της την πανώρια του ήλιου η καυτή η φλόγα.   κι έτσι γλίστρησε κι εχάθη στου νερού μέσα τα βάθη  η ψιψίνα, η ψαρίνα του βυθού η μπαλαρίνα.   Μαρία Σταθουλοπούλου 18/8/21

  Η επόμενη μέρα -Ήμουν και σήμερα στα ερείπια του σπιτιού μας, κύριε Ανάργυρε. Προσπάθησα να βρω κάτι γερό, κάτι που να ξέφυγε από την καταστροφική πυρκαγιά, αλλά δε βρήκα. Ευτυχώς που σωθήκαμε, τα παιδιά, η Καίτη, εγώ. -Ασφάλεια είχε το σπίτι σας; -Ναι. Συνηθίζεται στα σπίτια που χτίστηκαν με δάνειο. Έχουμε επικοινωνήσει ήδη με την ασφαλιστική εταιρεία, μας δίνει ένα καλό ποσό, γύρω στις 100.000 ευρώ, όμως πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, δε μπορούμε να μένουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα φιλοξενούμενοι στον ξάδερφό μου. -Ναι, σίγουρα. Ευτυχώς που γλιτώσατε, αυτό να έχεις στον νου σου, παλικάρι μου. Σκέψου πόσα θύματα θρηνήσαμε στο Μάτι, όσο θυμάμαι τους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να φύγουν ή εκείνους που δεν έβρισκαν δρόμο ανάμεσα στις φλόγες σφίγγεται η ψυχή μου. Και τα ζώα, ανυπεράσπιστα κάηκαν στον τόπο κατοικίας τους. - Οι εικόνες που αντίκρισα ήταν εικόνες βιβλικής καταστροφής. Τα δέντρα που κάηκαν, αναρωτήθηκαν οι εμπρηστές, πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να ξαναγίν...

  Έκλεισες τα μάτια σου για μια στιγμή κι είδες απάνω στο χορτάρι γυμνό να κείτεται εκείνο το κουφάρι που κάποτε σε τρόμαζε, μα τώρα με συμπάθεια περισσότερο το κοιτούσες. Ίσως σε μια μεριά του βάθους του μυαλού σου εσένανε σου θύμιζε κι οίκτο σου προκαλούσε. Μαύρο σκουτί επάνω σε συντρίμια του εαυτού σου όλα τα παλιά κομμάτια, όλα τα λάθη, οι κόποι κι οι ατυχείς προσπάθειες. Πιο πέρα στεκόντουσαν και γέλαγαν όλοι εκείνοι που ποτέ δεν πίστεψαν σε σένα. Νόμιζαν φαίνεται πως ήσουνα εσύ που εύκολα θα πάταγαν, θα έλιωναν και θα αφάνιζαν. Μα εσένα δε σε πείραζε πλέον το παρελθόν κι ο τότε εαυτός σου που με συμπάθεια περισσή πλέον αγκάλιαζες. Έκανες μια κίνηση και πήρες από το χώμα εκείνον τον ανήμπορο, τρισάθλιο αλλοτινό εαυτό σου, κι αγνοούσαν την κίνηση αυτή, τυφλοί οι είρωνες κι ας θαρρούσαν πως μόνο ο άνεμος σε σήκωνε ψηλά ξανά. Κι όμως κατάφερες και στάθηκες στου χωραφιού τη μέση για να σε δουν καλά κατάματα. Κι είχες μονάχα έναν φίλο δ...

  Γυμνή ψυχή σε κύματα θολά, ταξίδι μακρινό μες στου καιρού τα βάθη έκανες. Η σχεδία σου έσπασε, Οδυσσέα, οι σύντροφοι, ένας ένας χάθηκαν στην τρικυμία κι εσύ μονάχος βρέθηκες στην καταιγίδα να δίνεις τη μάχη σου για να σωθείς. Ανάσα κι οξυγόνο πόθησες να βρεις, ν’ αναδυθείς ξανά στην επιφάνεια και το φως κι αργά, δειλά ξεκίνησες να ανεβαίνεις ν’ αναρωτιέσαι πώς να ’ναι η στεριά κι αν ίσως κάποιος σε περίμενε στη μακρινή πατρίδα σου, που κάποτε αποχωρίστηκες αναζητώντας της ζωής το ταξίδι. Όμοιος με ανεμόδαρτο σκαρί, μα με γερό το ξύλο ακόμα αναμορφώθηκες, ωσότου πανέμορφος και λαμπερός εφάνης καπετάνιος.   Μαρία Σταθουλοπούλου 16/06/2021