Ιδέα Γραφής

Οι άνθρωποι της ζωής μου Οι άνθρωποι της ζωής μου κινούνται αθόρυβα... γοργοφτέρουγοι τρέχουν στης ανάγκης το κάλεσμα... Είναι αθέατοι τις πιο πολλές φορές,με πάτημα ελαφρύ κι αέρινο. Αν τύχει να τους συναντήσεις,θα δεις πως στάζουν αίμα κι ιδρώτα. Είναι σημαδεμένοι και γι'αυτό πανέμορφοι!!! Ατόφιοι άνθρωποι,βαθιά ανθρώπινοι. Έχουνε βλέμμα καθαρό και την καρδιά από διαμάντι, καθαρή και συνάμα σκληρή,να χαράζει αλήθειες στον κόσμο αυτόν τον ψεύτικο... Είμαι πάντα εκεί ,δίπλα τους ,συντροφιά σε ταξίδι αιματηρό και δύσκολο... περπατάμε μέσα από δρόμους πύρινους πολλές φορές, τα πούπουλα δεν ήτανε ποτέ για εμάς,την ουσία μας δεν την άγγιξε ποτέ το ψέμα και η υποκρισία. Μεγαλείο θα πει,το ξανα'πα κάποτε,να ξέρεις πως μάχεσαι αγώνα άνισο,μα τα όπλα σου δεν παραδίδεις ποτέ,μέχρι το τέρμα... Οι άνθρωποι της ζωής μου ανοίγουνε δρόμους σε δάση αλλαζονίας,κακίας και μίσους... Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο τους κι ο οδηγός τους. Είναι ονειροπόλοι, γι'αυτό και κατάφε...

Στου σπιτιού μου την αυλή, κύλησε μια πέτρα κι η ευωδιά ξεχύθηκε  απ'την ξεχασμένη τέφρα. Είχα αδερφό στα σκοτεινά, στη λύπη κολυμπούσε κι ήρθε με ρούχα γιορτινά, με βρήκε και γελούσε. Μια αγκαλιά τεράστια, άνοιξα να τον κλείσω, από τη λύπη στη χαρά ευθύς να τον γεμίσω. Ήταν η μέρα η βουβή που έφτασε και μου είπε το νέο το χαρμόσυνο καμπάνα που χτυπούσε! Παρασκευή,πατέρα μου, έφυγες μακριά μας, γαλήνη στα ύψη τα ιερά για σένα στην καρδιά μας. Μα είχες το βλέμμα άγρυπνο σε όλους μας  εδώ κάτω, στον ύπνο μας σε βλέπαμε με λόγο,πάντα,σταράτο. Πώς η ψυχή σου βάραινε, πατέρα μου,στα χρόνια, ξέρω,μα τώρα θα'σαι πια, ανάλαφρος αιώνια! Στον τόπο θα'ρθεί το δίκιο του για κείνον που πιστεύει, τις αγωνίες,τα βάσανα, αν ξέρει να παλεύει. Μην το ρωτήσεις το δεντρί, πώς στέκει στη μεριά του, γιατ'έχει ρίζα δυνατή και τον Θεό κοντά του!!! Μαρία Σταθουλοπούλου

Γράμμα Όταν στα χέρια σε κρατώ,δε σ' αγκαλιάζω με αυτά δεν τα βλέπω, παρά σα φτερούγες που σε κλείνουν απαλά, πολύτιμο φορτίο που τ' ακουμπώ στη γη μετά, ταξίδι μακρινό σε πήγα με τα μάτια μου σε μήκη και σε πλάτη να κοιτάς του ορίζοντα το βάθος  κι εκεί σ' άφησα να πετάς ,να ονειρεύεσαι ελεύθερα. Χρυσάφι το φως στα μαλλιά σου και των χρωμάτων η πλημμύρα γεμίζει τα μάτια σου. Γεμάτη,πλήρης αισθημάτων,αρωμάτων γεύσεων να είναι η μνήμη σου, να έχει μονοπάτι η νοσταλγία,σαν σε πιάνει στο μέλλον, πίσω να γυρνά και να χαίρεται. Αυτή είναι η ευχή μου,το όνειρό μου να σ' αποκοιμίζει και να σε ξυπνά σ' ένα μέρος πανέμορφο. Εκεί θα ξανασυναντηθούμε... Η μαμά σου

Να'σαι αητέ μου στα ψηλά, να μας θωρείς αντικρυστά, στα σύννεφα του ουρανού, να έχεις το καράβι μας,  σκόπελους,ξέρες κι ύφαλους,  ποτέ να μη γνωρίζει. Τ'άλλα πουλιά στο πέρασμα  να στέκουν να κοιτάνε,  την τύχη του την αψηλή  να σιγοτραγουδάνε. Κι ανέμους δύσκολους,τρομερούς, κράτησε μακριά του, την άγκυρά του φρόντισε  και το τιμόνι επίσης, σ'ανθρώπους που δε θα'πρεπε, ποτέ μην τα χαρίσεις.  Μαίρη Σταθ. 27/2/2017

Ταξίδι το φιλί κι η ξαφνική νεροποντή ανέλπιστη χαρά. Κρυφός ο στεναγμός κι η μουσική που αγγίζει,πουλί που φτερουγίζει. Φέγγισε πάλι μέσα στο σκοτάδι... κι αυτό το όραμα δεν κουράζει τα μάτια μου. Ρουφούν το ρόλο της ζωής τους. Αγάπη,θα σε ξαναδώ ποτέ μες στων αγγέλων τον τρελό χορό, εκεί που ανεμοδάρθηκαν,θαρρείς, στο ύψος της χαρούμενης κραυγής τους; Ειπώθηκε ο στεναγμός. Κι εσύ που περιμένεις,βιολιστή, παίξε τραγούδι πάνω στο δρόμο για το φως που μετέωρα βηματίζει στο σκοτάδι... Αγάπη; Εσύ δεν είσαι;; 31/5/94

Γέμισε η ψυχή,τι άλλο να χωρέσει; Γέμισε και ο αέρας ανάσες και ψυχές που φτερουγίζουν ανάμεσα στους αγκώνες μας, στην πλάτη μας ακουμπούν κι έπειτα συνεχίζουν το ταξίδι τους. Βλέμματα στον αέρα διασταυρώνονται κι αναρωτιούνται,  τα μυστικά που κουβαλούν προδίδουν, τα ίδια ανεξήγητα λες πως νιώθουν. Κι αυτό που νιώθεις νιώθουν κι όλο ψάχνουν την ψυχή να ελαφρύνουν, τη δύναμη που θα δώσεις ζητάνε για να πάρουν και να χαμογελάσουν, βοήθεια μέσα σε δύσκολους καιρούς. Τώρα,σιγά σιγά καταλαβαίνουν,τώρα και σιγά σιγά θα βλέπουν, το δρόμο τον αδιάβατο από εμάς ακόμα,πως περιμένει, την ανηφόρα που οδηγεί σ'εκείνο το βουνό πως δε θα αποφύγουν. ...κι εγώ που στέκομαι ίσια κι ευθεία την ανηφόρα κοιτάζω κι έχω αρχίσει να ανεβαίνω κι άλλους πολλούς σ'αυτόν το δρόμο αντικρίζω... τους Ταξιάρχες κανένας δεν εγέλασε, παύουν εκεί τ'αστεία, η μόνη αλήθεια βλέπουν να ίπταται από πάνω μας. Κι όμως, ενώ γνωρίζουμε όλα αυτά, εντούτοις προχωράμε σιγοσφυρίζοντας. Μήπως δε...

Σχέσεις άφθαρτες,μαγικές που ξεπροβάλλουν απ' το μισοσκόταδο...ατόφιο χρυσάφι,σκληρό διαμάντι μοιάζουν να είναι που πληγώνει εκείνους που το μίσος και ο φθόνος περισσεύει μέσα τους. Χάδι απο άγριο τριαντάφυλλο για εκείνους που η αλήθεια της αγάπης τους ξεχειλίζει από τα φύλλα της καρδιάς τους...κι αντάμα θα χορέψουν μαζί, το φως κι η θέρμη του ανασασμού τους θα ζεσταίνουν τα κορμιά τους...όλο το είναι τους. Ψυχή μου πόση αγάπη νιώθω !!! Μαίρη Σταθoυλοπούλου 12-1-2017