Ιδέα Γραφής

Να δίνεις μάχη και να παλεύεις καθημερινά Για ένα όνειρο που άγγιξες μη φύγει μακριά, Πουλί που δεν πρέπει να χάσει τα φτερά, Αυτό να είσαι. Στα χέρια σου ελπίδες να κρατάς, Να τις απιθώνεις στα πόδια σου μπροστά Με χέρια αδειανά δε σου ταιριάζει να’ σαι, Αυτό να σκέφτεσαι. Να ‘χεις στο νου σου ένα ξέφωτο Κι εκεί ότι θα φτάσεις να πιστεύεις, Αυτό που έχτισες να προστατέψεις, Ποτέ μην παραδώσεις. Τα όπλα δε σου πρέπει να τ’ αφήνεις, Ποτέ δεν το ‘κανες ούτε και τώρα, Τράβα μπροστά στην ανηφόρα, Αυτό να κάνεις. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ 22/4/12

Τι θα ‘κανες με ένα αστέρι που θα ‘ πεφτε από τον ουρανό κι εσύ δεν ξέρεις. Πώς θα ‘τανε να σου μιλά αυτός ο μακρινός σου συγγενής, ο επισκέπτης της νύχτας; Όλα μπερδεύονται σε μια πανδαισία χρωμάτων κι αναίτια γίνονται ένα με το άπειρο. Άλλος χάνεται ανύποπτα στο αιώνιο παρόν του-και πώς κουράζεται, πώς βασανίζεται και την ξεκούραση σα να μη θέλει να γνωρίσει !- κι άλλος με βία προσπαθεί να σταματήσει το χρόνο τον αγέραστο που όλο μας εμπαίζει, μα δεν τα καταφέρνει. Σήκω και μίλα μου αστέρι απ’ το βυθό σου, μην κρύβεσαι άλλο πια. Γιατί το ξέρω πως, στο τέλος, ο κόσμος σου θα μ’ αγκαλιάσει. Πες μου ένα ψέμα όμως: πως η πνοή μου θα κρατήσει όσο για να δημιουργήσει ένα μικρό παράδεισο, κι ας τον φυσήξει ο άνεμος μετά και τον σκορπίσει. Σου είπα, το ξέρω ο κόσμος σου πως θα νικήσει.

Στα σκαλοπάτια του πόνου πεσμένα άσπρα περιστέρια. Η διέξοδος είναι αδιέξοδο ολόγιομα φεγγάρια. Τι με κοιτάς με δακρυσμένα μάτια; Λυπάσαι; Πονάς; Και η οπτασία που κυνηγούσες τι έγινε; Τέλειωσε μαζί με τη δόση σου; Μα δε μπορείς ούτε να μιλήσεις! Στα χέρια σου όλα τα δώρα που σου χάρισαν: χρυσάφια! Το βλέμμα σου γυρνάει μ’ απορία στο δωμάτιο. Καινούριο στέκι. Στο παλιό γκαράζ που σε φέρανε δεν είχες ξαναπάει. Τι είναι αυτό στο βάθος; Ένα κουφάρι σκεπασμένο με κουρέλια. Το άκρο αντίθετο από σένα. «Και ποια η διαφορά;» αναρωτιέσαι. Και κάνεις αργά, πολύ αργά, προσπάθεια να κινηθείς, να φτάσεις εκείνο το κουφάρι και να τ’ αγγίξεις κάτι που δε θα έκανες ποτέ άλλοτε, γιατί δεν έκανες ποτέ παρέα με αλήτες. Πολύ αργά! Πάγωσε απ’ το θάνατο. Η σύριγγα με μια σταγόνα αίμα κι άλλη μια με θάνατο, πόσο ακούνητη, άψυχη κι ακίνδυνη φαίνεται. Ίδρωσες; Κλαις; Δε μπορώ να ξεχωρίσω. Μα φεύγεις Οδυσσέα για το ταξίδι σου… για την "Ιθάκη".  

Έγραφες ποιήματα με μουσική, έδινες στα χαρτιά ζωή με τα πινέλα σου, έπαιρνες χρώμα απ' την ψυχή σου κι έβαφες τα όνειρά σου, που τα' κανες πραγματικότητα μια νύχτα με φεγγάρι. Ο φόβος δε χωρά τώρα ανάμεσά μας, είναι πουλί,κοράκι,όρνιο, η μαριονέτα των κακών, που την κουνούν μπροστά σου επιδεικτικά κι εσύ γελάς με την ψυχή σου, γιατί κατάλαβες ποιος κρύβεται πίσω από τη μαριονέτα. Δε θέλεις γκρίζα μεγαλεία, το χρώμα του ψεύδους να κυριεύει, αυτό που κάνεις σε γεμίζει χαρά, ποτάμι που κυλά ανάμεσα στα μάτια σου καθώς κλαις από ευτυχία, γιατί έκανες τους άλλους να γελάσουν, να νιώσουν ευτυχισμένοι, ότι έχουν αξία κι ότι δεν είναι μαριονέτες. Είσαι ένας άνθρωπος που το φορτίο σου το έκανες παιχνίδι. Μακάρι να είσαι πάντα έτσι. 8/5/93

Ένα αστέρι από τον ουρανό Ναι. Ήταν αυτό το κάτι που όλο περιμέναμε και δεν ερχόταν. Αυτό το κάτι που μας βύθιζε σ’ έναν ωκεανό απόγνωσης, είχε και την ικανότητα να μας γεννά ελπίδες. Δεν ξέρω πώς, μα «μερικές φορές», θα πεις, «το μεγαλείο βρίσκεται στην επίγνωση ενός άνισου αγώνα που δίνει κανείς κι όμως τα όπλα του αρνείται να παραδώσει μέχρι να του βγει η ψυχή». Έτσι ήταν και μ’ εμάς. Η ευτυχία ήταν σαν τους επισκέπτες που σε στήνουν στη γωνία να τους περιμένεις πάντα κι αυτοί να μη θέλουν να φανούν. Ήταν σαν τους άριστους παίκτες, που, στο σκάκι, ξέρουν να τα παίρνουν όλα και να σ’ αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα να μετράς τα χαμένα σου πιόνια. Όλα για πάρτη της κι αυτή η άπληστη, όσο την καλοπιάνεις, τόσο να φεύγει μακριά και να σ’ αφήνει και τόσο πιο πολύ εσύ να πεισμώνεις. Σα να προσπαθείς μάταια, βέβαια, να πιάσεις τη σκιά σου. Το ξέρεις πως δε γίνεται. Μοιάζεις μ’ εκείνα τα παιδιά που ονειρεύονται ότι τα σύννεφα είναι μαλλί της γριάς ή ότι κάθονται πά...