Σκέψεις
Ένα αστέρι από τον ουρανό
Ναι. Ήταν αυτό το κάτι που όλο περιμέναμε και δεν
ερχόταν. Αυτό το κάτι που μας βύθιζε σ’ έναν ωκεανό απόγνωσης, είχε και την
ικανότητα να μας γεννά ελπίδες. Δεν ξέρω πώς, μα «μερικές φορές», θα πεις, «το
μεγαλείο βρίσκεται στην επίγνωση ενός άνισου αγώνα που δίνει κανείς κι όμως τα
όπλα του αρνείται να παραδώσει μέχρι να του βγει η ψυχή».
Έτσι ήταν και μ’ εμάς. Η ευτυχία ήταν σαν τους
επισκέπτες που σε στήνουν στη γωνία να τους περιμένεις πάντα κι αυτοί να μη
θέλουν να φανούν. Ήταν σαν τους άριστους παίκτες, που, στο σκάκι, ξέρουν να τα
παίρνουν όλα και να σ’ αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα να μετράς τα χαμένα σου
πιόνια.
Όλα για πάρτη της κι αυτή η άπληστη, όσο την
καλοπιάνεις, τόσο να φεύγει μακριά και να σ’ αφήνει και τόσο πιο πολύ εσύ να
πεισμώνεις. Σα να προσπαθείς μάταια, βέβαια, να πιάσεις τη σκιά σου. Το ξέρεις
πως δε γίνεται.
Μοιάζεις μ’ εκείνα τα παιδιά που ονειρεύονται ότι τα
σύννεφα είναι μαλλί της γριάς ή ότι κάθονται πάνω σ’ αυτά ή ακόμα ότι παίζουν
μπάλα σ’ ένα ουράνιο γήπεδο.
Γίνονται αυτά; Δε γίνονται και μη λες πως στα όνειρα όλα
γίνονται, γιατί η κούραση βαραίνει τα ματόκλαδα αυτού που απόκαμε απ’ τις
προσπάθειες να κάνει πράξη τα όνειρά του, ενώ η νύχτα που έρχεται είναι σκληρή
γιατί ρωτά τι έγινε με αγωνία.
Πώς να την αντικρίσεις όμως και τι να της πεις, όταν
ξέρεις πως άλλοι κρατάνε τα κλειδιά του παραδείσου;
Ναι, είναι σκληρό κι απαισιόδοξο αυτό που τώρα λέω,
το παραδέχομαι. Πες μου εσύ, όμως, τι θα γίνει με το έργο που τώρα βλέπω κι
απόγνωση μ’ έχει γεμίσει.
Όσο κι αν περιμένουμε για ένα αστέρι απ’ τον
ουρανό, αυτό δεν έρχεται. Και πάλι ζω μέσα σε όνειρο και κάνω τα αστέρια
δεκάρες μαγικές και τις εξαργυρώνω για λίγη ευτυχία. Μα κάποιος με ξυπνάει
απότομα και λες και τότε οι δεκάρες γίνονται κουκίδες στο μαύρο χάρτη του
ορίζοντα, σα να μαζεύεις κάλπικα νομίσματα με την ελπίδα να ευτυχήσεις μα δεν
το ξέρεις ότι δεν έχουν αξία. Και ζεις με την ελπίδα. Είναι κι αυτή μια ηρωίδα
που λένε πως πεθαίνει τελευταία. 
