Ιδέα Γραφής

  Έκλεισες τα μάτια σου για μια στιγμή κι είδες απάνω στο χορτάρι γυμνό να κείτεται εκείνο το κουφάρι που κάποτε σε τρόμαζε, μα τώρα με συμπάθεια περισσότερο το κοιτούσες. Ίσως σε μια μεριά του βάθους του μυαλού σου εσένανε σου θύμιζε κι οίκτο σου προκαλούσε. Μαύρο σκουτί επάνω σε συντρίμια του εαυτού σου όλα τα παλιά κομμάτια, όλα τα λάθη, οι κόποι κι οι ατυχείς προσπάθειες. Πιο πέρα στεκόντουσαν και γέλαγαν όλοι εκείνοι που ποτέ δεν πίστεψαν σε σένα. Νόμιζαν φαίνεται πως ήσουνα εσύ που εύκολα θα πάταγαν, θα έλιωναν και θα αφάνιζαν. Μα εσένα δε σε πείραζε πλέον το παρελθόν κι ο τότε εαυτός σου που με συμπάθεια περισσή πλέον αγκάλιαζες. Έκανες μια κίνηση και πήρες από το χώμα εκείνον τον ανήμπορο, τρισάθλιο αλλοτινό εαυτό σου, κι αγνοούσαν την κίνηση αυτή, τυφλοί οι είρωνες κι ας θαρρούσαν πως μόνο ο άνεμος σε σήκωνε ψηλά ξανά. Κι όμως κατάφερες και στάθηκες στου χωραφιού τη μέση για να σε δουν καλά κατάματα. Κι είχες μονάχα έναν φίλο δ...

  Γυμνή ψυχή σε κύματα θολά, ταξίδι μακρινό μες στου καιρού τα βάθη έκανες. Η σχεδία σου έσπασε, Οδυσσέα, οι σύντροφοι, ένας ένας χάθηκαν στην τρικυμία κι εσύ μονάχος βρέθηκες στην καταιγίδα να δίνεις τη μάχη σου για να σωθείς. Ανάσα κι οξυγόνο πόθησες να βρεις, ν’ αναδυθείς ξανά στην επιφάνεια και το φως κι αργά, δειλά ξεκίνησες να ανεβαίνεις ν’ αναρωτιέσαι πώς να ’ναι η στεριά κι αν ίσως κάποιος σε περίμενε στη μακρινή πατρίδα σου, που κάποτε αποχωρίστηκες αναζητώντας της ζωής το ταξίδι. Όμοιος με ανεμόδαρτο σκαρί, μα με γερό το ξύλο ακόμα αναμορφώθηκες, ωσότου πανέμορφος και λαμπερός εφάνης καπετάνιος.   Μαρία Σταθουλοπούλου 16/06/2021  

 Διήγημα Αϋπνία… ξέρεις, εκείνη η κατάσταση που στριφογυρίζεις δεξιά κι αριστερά τσαλακώνοντας τα σεντόνια, δήθεν νυσταγμένος κι έτοιμος να παραδοθείς στον Μορφέα, αλλά δεν…εκεί που πας να κοιμηθείς, πετάγεται μια σκέψη, συνήθως δυσάρεστη,κι ανοίγεις απότομα τα μάτια, σα να θυμήθηκες κάτι που πρέπει να κάνεις και σου είχε εντελώς διαφύγει. Με κυνηγάει αυτή η φίλη από πιο νέα, όταν έκλινα τα ρήματα στα Λατινικά, έλεγα την Εισαγωγή του Δράματος, «έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…»,αργότερα έλυνα θεωρήματα στα Μαθηματικά του Πανεπιστημίου και να ‘μαι τώρα στα 40 μου να ψάχνω να βρω εκείνη τη φράση που θα απογειώσει τον γραπτό μου λόγο, μια καινούρια ιδέα που θα δώσει νέα πνοή στη συγγραφική μου τέχνη. Οφείλω να ομολογήσω πως τα καλύτερα διηγήματά μου τα συνέγραψα σε κάτι τέτοιες στιγμές αϋπνίας. Η ησυχία της νύχτας συνηγορεί στη συγγραφή. Κανείς δε θα σε πάρει τηλέφωνο ζητώντας κάτι, ούτε θα χτυπήσει το κουδούνι. Μόνο σκέψεις και συναισθήματα. Μα, δεν είναι ...