Ιδέα Γραφής

Σίγουρα τον είδες κι εσύ το χορταριασμένο δρόμο, τον στενό, που καλά-καλά δε μας χωράει όλους. Πόσο μας αδικεί! Μα αυτές οι αξίνες δεν πρέπει να μείνουν ανέγγιχτες! Ο ήλιος θα τις σηκώσει ψηλά μέσα στην ιερότητα του ηρωισμού. Κι εμείς που θα κοιτάμε προς τα πάνω τα λείψανα των κόπων μας να γίνονται αγέρας και φως, θ' ανοίγουμε φτερά πάνω απ' τα ερείπια και τις λάσπες. 6/9/94 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Η νοσταλγία είναι γλυκιά αποθυμιά στου χρόνου το καράβι, γεμάτη θύμηση και στεναγμό. Κι όταν ο άνεμος φυσήξει τα μαλλιά, στο ξάφνιασμα εσύ θα απορήσεις: "Πού ήμουν; Και πού έφτασα;" Αυτός που κάνει υπομονή έχει του πόνου και της αβεβαιότητας χαμόγελα αντικρίσει και τη δική του ανησυχία. Μα όταν με περπάτημα ελαφρύ στο λόφο με τους νικητές γυρίσει, δε θα κοιτάζει κάτω, μα ψηλά, να δει δική του μια σημαία ν' ανεμίζει. 19/7/94 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Άνοιξη λουσμένη φως άναψες μες στο καταχείμωνο, σα λαμπάδα στο σκοτάδι, μα εγώ δεν ξέχασα! Πώς να κλείσεις τα μάτια στην πρόκληση της προσπάθειας; Ο αγώνας αυτός μας θέλει νικητές ή σκοτωμένους πριν το ξημέρωμα. Τα λόγια μου είναι απλά, σαν τις σταγόνες της βροχής, σαν την ημέρα και το φως, με τρία γράμματα και πάλι είν' η ζωή αυτή που ζω. Υπήκοοι στη χώρα του αγώνα, η πάλη ταιριάζει στους ανθρώπους κι αυτόν που γεύτηκε τη νίκη δε θα δεις ποτέ να μιλά για τιμήματα, γιατί ήταν ο ίδιος που εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στη χαρά της προσπάθειας και του πόνου. Μα μέσα του ποτέ δε θα ξεβάψει η πίκρα για το άδικο που πιθανό να του' ριξαν στο πρόσωπο σα λάσπη. Και θα υπάρχει ο φόβος για την αδικία, όπως υπάρχει ο φόβος της αρρώστιας, μήπως στο μέλλον τον λερώσουν πάλι οι λάσπες. Κι αυτός ο φόβος είναι που κουράζει. 11/1/94 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Φωτιά στους στύλους του σπιτιού! Φωτιά στα μάρμαρα των θρύλων! Σκίστε τα πολύχρωμα πανιά! Κάψτε τις ιδεολογίες! Φύση ανθρώπινη να βγει απ' το μαστίγιο του μίσους, πνοή ελεύθερη, κραυγή ελευθερίας να ακουστεί από τα χείλη της σιωπής, σταλαγματιά ελπίδας στα μάτια και στην ψυχή ξημέρωμα. Οι αφανείς σηκώνονται ψηλά με λάβαρα ελευθερίας ν' ανεμίζουν και μες στο ξημέρωμα δροσιά!! 14/5/93 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Το κύμα που με πήρε μακριά, ο ίδιος ο εαυτός μου,  τ' απόβραδο με βγάζει στη στεριά,  τώρα ξανά είναι ο οδηγός μου . Αγάπη μακρινή που σ'αποθύμησα, σε βρήκα να γυρνάς μέσα στο χάραμα, μα ο γυρισμός είναι γλυκός του Οδυσσέα, συγχώρα με που κάποτε σε κούρασα.  Από τα ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, αρ.12

Ποιος άλλος λαός μπορεί να γυρνά τις πλάτες στον κίνδυνο που ύπουλα πλησιάζει κι αυτός εκεί...να χορεύει ξέφρενα, να φωνάζει, να χτυπά τα παλαμάκια και τα βιολιά να σπάνε τις χορδές τους από το μεράκι; Ποιος άλλος άραγε μπορεί να περιφρονήσει έτσι, να φτύσει κατάμουτρα το θάνατο και να του πει: " άι στα τσακίδια, τι μου ζητάς να προσκυνήσω, πώς να σου χαρίσω την πνοή μου; Φύγε, χάσου από τα μάτια μου! Ποιος είσαι;" Ποιος ξέρει τόσο καλά να χαίρεται σοφά και να χτυπά πόδια και χέρια κάτω στα χώματα, να τα υποτάξει να μη σηκωθούν αυτά και τον καταπιούν; Όχι! Αυτό δεν πρόκειται να γίνει, το ξέρουμε καλά. Εμείς το μόνο που φοβόμαστε είναι οι αρχαίοι! Μα πόσο τους φοβόμαστε και δεν τους ξεπερνάμε! Πόσο τον μισώ αυτόν τον λαό! Πάντα ανόητος συναισθηματισμός τον κυριεύει. Πόσο τον λατρεύω πάλι! Γιατί κι αυτούς που τον περιφρόνησαν και τώρα πληρώνει, τους περιφρονεί προκλητικά και διασκεδάζει. Eviva και τσουγκράτε τα ποτήρια! 25/2/96 (Από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΜ...

Κάποια δάκρυα δε βρίσκουν δρόμο για τα μάτια. Μένουν εκεί...μέσα στα σκοτεινά κι όταν στης ψυχής γυρνάς τα μονοπάτια, βγαίνουν σαν πουλάκια στα κλαριά. Και τραγουδούν χωρίς σκοπό, έτσι, από κέφι, χωρίς να ξέρεις τελικά πού θα τον πάνε, σαν τους τσιγγάνους που αρχίζουν μ' ένα ντέφι τις μπόρες της ζωής να ιστοράνε. Παράπονο πικρό κι ανείπωτο απ' τα χείλη ξέρεις πώς να μου κάνεις πάντα συντροφιά. Δε φεύγεις ούτε όταν έρχεται το δείλι να ξαποστάσω λίγο κάτω απ' την αστροφεγγιά. Μα πάντα είσ' εκεί να μου θυμίζεις ο χρόνος που περνά πως είν' εχθρός μου, το τρένο της ζωής μου μουρμουρίζεις να τρέξω να προφτάσω μη φύγει από μπρος μου. Λυπάμαι μοναχά που δεν πιστεύω γρήγορα το σκηνικό πως θα αλλάξει, εκτός κι αν τύχει τελικά να συναντήσω αυτό το κάτι που θα μ' απαλλάξει από τον φίλο της ψυχής μου τον σκληρό. 28/4/97 (Από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ μου)

Μια τρέλα,αλήθεια, πώς μπορεί εφηβική μαζί και παιδική να σβήσει ετούτη τη στιγμή, που εσύ, εγώ κι όλοι μαζί έχουμ' ανάγκη από ζωή; μια τρέλα πώς να' ναι τρέλα, αν σβήσει προτού ν' ανάψει ή κι αν ανάψει να μπορέσουν με βία και θάνατο να σβήσουν κι αυτή να μην αναστηθεί; Έλα και πες μου τι είναι τρέλα, γιατί και πάλι πρέπει να τ' ακούσω. Μην είναι η επιθυμία για έναν πιο γαλάζιο ουρανό; Μα, τότε, χίλιες και μύριες τέτοιες επιθυμίες ανασταίνονται κι είμαι τρελή κι είστε τρελοί κι είμαστε όλοι μας τρελοί. Έθαψα μέσα μου μια τρέλα και ψάξε εσύ να τηνε βρεις. Περιμένω την εκκίνηση για τον μαραθώνιο... (Από τη συλλογή "Αχρονολόγητα", αρ. 19.)