Ιδέα Γραφής

Αν κάποιος δε θέλει την αγάπη σου, τότε ίσως προσπαθήσει να σε πείσει ότι είναι κακός για να φύγεις μακριά. Θα σε κάνει να κλάψεις, θα σε κυνηγήσει και ίσως σε πείσει πως δεν αξίζει να κλαις γι' αυτόν ή γι' αυτήν. "Εντάξει, σταμάτα το θέατρο, κάταλαβα,είσαι καλός με αυτούς που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου", μπορείς να πεις. Κι εκεί θα φύγεις... 24/4/2014

"Αν περιμένεις πολύ, δε μπορεί να περιμένεις και πολλά", είπες. Εγώ λέω, ότι αν περιμένεις, μπορεί να χάσεις το τρένο. Μπορεί να είναι το σωστό, μπορεί το λάθος τρένο για σένα. Μπορεί, επίσης, να δεις να έρχονται άλλα τρένα ή κι όλα τα τρένα, όλα τα τρένα που περίμενες να έρθουν!!! Who knows?!!! 23/4/14

Κατοικούμε στη χώρα του μήπως: "μήπως αυτό; μήπως εκείνο;". Κι αφού είμαστε εδώ, λέω εγώ τώρα:"μήπως να βγάλουμε το "μήπως" και να αφήσουμε το "αυτό" και το "εκείνο"; Τώρα θα σκέφτεσαι: "τι είναι το "αυτό"; και τι το "εκείνο;" Ε,βάλε εσύ το περιεχόμενο στις λέξεις. Και κάνε το εσύ για σένα κι όχι οι άλλοι για σένα. Α, τώρα που το θυμήθηκα: είναι καλύτερα να αγοράζεις από το Θεό την ευτυχία σου, παρά να χαρίζεις τη δυστυχία σου στους ανθρώπους. Γιατί αυτοί... ξέρεις...έτσι θέλουν να σε βλέπουν. Αλλά εσύ...δεν...! Και θα είσαι σ'αυτό το "δεν"...όσο χρειαστεί!!! Άσε που ο Θεός, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν είναι έμπορος. Απαιτεί, ναι, θυσίες, θέλει να Του έχεις εμπιστοσύνη, Αυτός ξέρει, σε ξέρει καλύτερα απ' ότι εσύ και δε σε τιμωρεί, γιατί αν έχεις συνείδηση τιμωρείς εσύ τον εαυτό σου...λίγο...πολύ...από εσένα εξαρτάται. Τέλοσπάντων. Είσαι ελεύθερος να διαφωνήσεις όσο θέλεις. Δε με πειράζε...

Θάνατος! Μια λέξη που στοιχειώνει τα πάντα στο μυαλό όταν φτάσει κι απαγορεύει στις λέξεις να κατέβουν στο στόμα! Μένεις εκεί, μετέωρος, να προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, σαν τα μικρά παιδιά με μάτια απορίας όταν κοιτούν γύρω και πρωτόγνωρο θέαμα αντικρίζουν. Θάνατος και το απόλυτο κενό που νιώθεις στην ψυχή την κρύα, τη γυμνή από αισθήματα. Παύση… τελεία. Στο χείλος του γκρεμού ατενίζεις το βάραθρο: « στο θάνατο», λες, «πώς φτάνουν όλοι, σε χρόνο και παρόν που δεν ορίζεις, σε παρελθόν που έζησες και θύμηση πλέον έγινε και μόνο αυτήν ορίζεις, σε μέλλον που προσδοκάς να είναι έτσι όπως το θες, μα την ελπίδα λες πως έχεις μόνο για οδηγό;» Ποια η αληθινή εξουσία, όταν ούτε εσένα μπορείς να εξημερώσεις και ποιο το νόημα στα θέλω σου, όταν στα στήθη χτυπάνε οι αγέρηδες που δεν ξέρεις πού σε πάνε; Το μόνο που ξεχωρίζει απ’ το βάραθρο είναι η νοσταλγία.  Κάπου τη βλέπεις εκεί δίπλα ντυμένη στα μοβ και γκρι κι αναρωτιέσαι τι παγίδα να σου στήνει πάλι κι αυτή. ...

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποια πολιτεία του κόσμου, ζούσε ένας άνθρωπος που είχε δυο φίλους. Ο ένας ήταν πλούσιος κι ο άλλος φτωχός. Στις γιορτές συνήθιζαν να ανταλλάσσουν δώρα  κι ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, προσέφερε ό, τι μπορούσε. Τα δώρα του πλούσιου ήταν πάντα πιο μεγάλα και πιο λαμπρά και ο άνθρωπος συνήθιζε να τον συναναστρέφεται περισσότερο απ’ ό, τι τον φτωχό. Αυτός έκανε δώρα μικρά κι ευτελή, γιατί δεν είχε πολλά χρήματα.             Σε κάποια ξαφνική νεροποντή, ο άνθρωπος έπεσε μέσα στο φουσκωμένο ποτάμι, που είχε μετατραπεί σε χείμαρρο και θα έχανε τη ζωή του. Κοντά, βρίσκονταν και ο πλούσιος και ο φτωχός. Αυτός χωρίς να το σκεφτεί καλά-καλά βούτηξε κι έσωσε τον άνθρωπο.  Κατόπιν του είπε: «Αυτή την ευκαιρία δε χρειάστηκε να την πληρώσω για να σου αποδείξω πως σ’ αγαπάω και σ’ εκτιμάω». Τότε ο άνθρωπος συγκινημένος γύρισε στον πλούσιο και του είπε: «Τα χρήματ...

Ανέτοιμες κι αναίτιες υπάρξεις, Πώς κινείστε μουδιασμένα πίσω από τις ψεύτικες μάσκες σας! Κι απάνω εκεί, στην κορυφή του άνθους, Στ’ ανεμοστόλισμα της λύπης να κλαίτε! Σκίστε τη λύπη, το σκοτάδι, Βρείτε αιτία και λόγο για να ζείτε, Δείτε ανατολή κι άνοιξη πώς χορεύουν τρελά Στα παρασκήνια της ζωής χορό κυκλικό, Με γρήγορο βηματισμό Και με τα χέρια να κινούνται νευρικά και χαρούμενα σα Σάτυροι! Σας παίζουν κρυφτό, κάνουν παιχνίδια, Μην απογοητεύεστε αν κουραστείτε. Αυτές είναι θεές κι εσείς άνθρωποι. Μα υπάρχουν στ’ αλήθεια, δεν είναι ψέμα. Το θέατρό τους, σανίδι σε μισοσκότεινη κάμαρα με πορφυρές κουρτίνες. Και γέλια… χαρές… σαν φαντασμάτων ιαχές! 14/1/96

  Ένας ήλιος δύει μέσα στα μάτια μου. Οι τυφλοί ανέβηκαν στις στέγες για να δουν το γαλάζιο ουρανό. Οι απελπισμένοι κοιτάζουν στα χαντάκια τα λασπόνερα κι αναστενάζουν. Δε με πειράζει αν δεν κατάλαβες… Ίσως δεν είσαι απελπισμένος, γι’ αυτό.

Αχ, είναι μια εποχή τόσο χορτάτη Από χρώματα κι αισθήματα παράφορα Ερωτικά κι αντιερωτικά! Όλα σ’ ένα καζάνι βράζουν, Ω, τι σούπα Χριστέ μου!