Ιδέα Γραφής

Θα με βρίσκεις πάντα στην ένωση και στην τομή των διαφορετικών υφών και ταχυτήτων, στο σιγανό ψιχάλισμα στης ψυχής, στη δρόσο του μυαλού, στη διάθεση για αλλαγή... πάντα να αψηφώ τον κρότο της δύναμης, του κομπασμού τον θόρυβο, σκύβοντας πάνω στους μέρμηγκες και συγχωρώντας τους το μέγεθος, μα και υμνώντας τη θέληση. Κι άμα μου βρεις έναν καθρέφτη, το είδωλό μου θα μοιάζει με κείνη την καμπουριαστή γιαγιά που περπατεί στους ώμους κουβαλώντας όσα της έλαχε απ' τη ζωή. Κι όμως,για δες εκείνο το χαμόγελο που κάνει τις ρυτίδες τόσο να διαφέρουν από του μίζερου,δυστυχισμένου, χαμένου στην άρνηση. 21/9/2019

Θυμάρι κι αρμπαρόριζα, βασιλικό και δυόσμο, σαν φύτεψα ξεχύθηκαν οι μυρωδιές στον κόσμο. Κι όταν το δεντρολίβανο χαϊδέψω με το χέρι, αρώματα μεθυστικά στα μακρινά τα μέρη. Λεβάντας άνθη ευωδιαστά και φυλλαράκια βάζω, στη χούφτα και στο διάβα μου απλόχερα μοιράζω.   11/9/2019   6:00 π.μ.   Ένα καλωσόρισμα στο φθινόπωρο!!!

Εικόνες ημερολογίου   Μια ερημιά τη νύχτα αυτή τ` αστέρι λάμπει πριν χαθεί  για πάντα μες στο σύμπαν. Και κάθομαι για να το δω  ταξίδι πάνω στο νερό  τα μάτια ακολουθούνε.  ................  Κάτω απ`του πεύκου τη σκιά μ` αγκάλιασες τόσο σφιχτά, ο ήλιος κρύφτηκε δειλά στιγμή μη μας χαλάσει. 15/8/2019

Η Παναγιά η θαλασσινή Μια Παναγιά θαλασσινή Τα βήματά μας οδηγεί Μέσα σ’αυτή τη βάρκα... Στην πρύμνη στέκει χαρωπή Το βλέμμα μας καθοδηγεί Και με το χέρι δείχνει... Ένα νησάκι τόσο δα Με κύματα,γλάρους στ’ανοιχτά Κοχύλια μες στα χέρια... Και το τιμόνι μας   σωστά Τον έρωτα να πλέκει Μες στων κυμάτων τον αφρό Θαλασσινό στολίδι. Μαίρη Σταθουλοπούλου 1/8/2019 2:15

Κι αν ήσουν διάφανος πολύ κι έμοιαζες ίδιος με γυαλί που έσπασε... Σκέψου πώς θα' τανε απλά σε μια στιγμή,μες στη φωτιά αν έμπαινες... κι αν μες σε βάσανα πολλά αίμα κι ιδρώτα και καρδιά αν έβαζες... και ποιος να το' λεγε μετά πως θα' σουν άλλος,δυνατός το ίδιο διάφανος... καλός,αληθινός,πανέμορφος!!! 3/2/2019

 Αυτόν που αγαπάς δεν τον ξοδεύεις σε συζητήσεις κι ανώφελα πειράγματα

Να,κάτι τέτοιες μέρες θες να ρουφήξεις όλον τον αέρα που μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια σου και θες τον ήλιο να ζεσταίνει ως μέσα σου και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο,παρά πως θα'θελες απέραντη καλοσύνη για όλους,χαμόγελα και γέλια να βαραίνουν στη ζυγαριά της καρδιάς περισσότερο από τα δάκρυα. Σκέφτομαι πως αυτά δεν ταιριάζουν σ'ανθρώπους που βλέπουν πως μάχονται και δίνουν τα πάντα τους για έναν κόσμο καλύτερο κι αυτό,γιατί καταλαβαίνουν πως αυτό που μπορούν θα το κάνουν. Τύψη καμιά δεν υπάρχει όταν αγαπάς και δίνεσαι,φόβος κανείς δε σου βγαίνει μπροστά όταν καταλαβαίνεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος και κάποια στιγμή θ'ανεβείς σ'ένα ύψωμα κι από κει πια θα μπορείς να δεις και να βοηθάς, πλούσια να δίνεις την ουσία και τη θεία σου φύση σ'εκείνους που αγαπάς κι αφήνεις πίσω να προσπαθούν.Δεν είναι μόνοι τους εδώ κάτω. Δίπλα τους ο αέρας γεμίζει από υπάρξεις κι αερικά που κάποτε ευτύχησαν να δουν αυτόν τον κόσμο.Και δίπλα σ'αυτούς όλος ο άυλος κόσμος που μάχεται...