Ιδέα Γραφής

Να'σαι αητέ μου στα ψηλά, να μας θωρείς αντικρυστά, στα σύννεφα του ουρανού, να έχεις το καράβι μας,  σκόπελους,ξέρες κι ύφαλους,  ποτέ να μη γνωρίζει. Τ'άλλα πουλιά στο πέρασμα  να στέκουν να κοιτάνε,  την τύχη του την αψηλή  να σιγοτραγουδάνε. Κι ανέμους δύσκολους,τρομερούς, κράτησε μακριά του, την άγκυρά του φρόντισε  και το τιμόνι επίσης, σ'ανθρώπους που δε θα'πρεπε, ποτέ μην τα χαρίσεις.  Μαίρη Σταθ. 27/2/2017

Ταξίδι το φιλί κι η ξαφνική νεροποντή ανέλπιστη χαρά. Κρυφός ο στεναγμός κι η μουσική που αγγίζει,πουλί που φτερουγίζει. Φέγγισε πάλι μέσα στο σκοτάδι... κι αυτό το όραμα δεν κουράζει τα μάτια μου. Ρουφούν το ρόλο της ζωής τους. Αγάπη,θα σε ξαναδώ ποτέ μες στων αγγέλων τον τρελό χορό, εκεί που ανεμοδάρθηκαν,θαρρείς, στο ύψος της χαρούμενης κραυγής τους; Ειπώθηκε ο στεναγμός. Κι εσύ που περιμένεις,βιολιστή, παίξε τραγούδι πάνω στο δρόμο για το φως που μετέωρα βηματίζει στο σκοτάδι... Αγάπη; Εσύ δεν είσαι;; 31/5/94

Γέμισε η ψυχή,τι άλλο να χωρέσει; Γέμισε και ο αέρας ανάσες και ψυχές που φτερουγίζουν ανάμεσα στους αγκώνες μας, στην πλάτη μας ακουμπούν κι έπειτα συνεχίζουν το ταξίδι τους. Βλέμματα στον αέρα διασταυρώνονται κι αναρωτιούνται,  τα μυστικά που κουβαλούν προδίδουν, τα ίδια ανεξήγητα λες πως νιώθουν. Κι αυτό που νιώθεις νιώθουν κι όλο ψάχνουν την ψυχή να ελαφρύνουν, τη δύναμη που θα δώσεις ζητάνε για να πάρουν και να χαμογελάσουν, βοήθεια μέσα σε δύσκολους καιρούς. Τώρα,σιγά σιγά καταλαβαίνουν,τώρα και σιγά σιγά θα βλέπουν, το δρόμο τον αδιάβατο από εμάς ακόμα,πως περιμένει, την ανηφόρα που οδηγεί σ'εκείνο το βουνό πως δε θα αποφύγουν. ...κι εγώ που στέκομαι ίσια κι ευθεία την ανηφόρα κοιτάζω κι έχω αρχίσει να ανεβαίνω κι άλλους πολλούς σ'αυτόν το δρόμο αντικρίζω... τους Ταξιάρχες κανένας δεν εγέλασε, παύουν εκεί τ'αστεία, η μόνη αλήθεια βλέπουν να ίπταται από πάνω μας. Κι όμως, ενώ γνωρίζουμε όλα αυτά, εντούτοις προχωράμε σιγοσφυρίζοντας. Μήπως δε...

Σχέσεις άφθαρτες,μαγικές που ξεπροβάλλουν απ' το μισοσκόταδο...ατόφιο χρυσάφι,σκληρό διαμάντι μοιάζουν να είναι που πληγώνει εκείνους που το μίσος και ο φθόνος περισσεύει μέσα τους. Χάδι απο άγριο τριαντάφυλλο για εκείνους που η αλήθεια της αγάπης τους ξεχειλίζει από τα φύλλα της καρδιάς τους...κι αντάμα θα χορέψουν μαζί, το φως κι η θέρμη του ανασασμού τους θα ζεσταίνουν τα κορμιά τους...όλο το είναι τους. Ψυχή μου πόση αγάπη νιώθω !!! Μαίρη Σταθoυλοπούλου 12-1-2017

Imagine my friend...how it is your new born self under the old flesh of your soul!!!Nothing old,nothing rusty,everything is there waiting for your magic touch to evolve and walk the path of eternity!!! The magic light of thought created of emotions.A filter is now creating internal youth!!!Don't forget to remain of such a material,that is really difficult to ignore,for the universe is also you!!!   29/11/2016

13 χρόνων μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω ντοκουμέντα της ημέρας εκείνης... παιδιά στα κάγκελα,μαυρίλα παντού, νύχτα στους δρόμους και στην ψυχή ξημέρωμα  γι'αυτούς που πόθησαν τον ήλιο ν'αντικρίσουν, με μια φωνή που δεν κατέβαινε πια στον πάτο της κοιλιάς τους, μόνο ανέβαινε σπαραχτική να συλλογέψει τη βούληση που θάνατο θα έφερνε σ'αδέρφια. Και δάκρυα στα μάτια μου κυλούσαν για τα γαρίφαλα που,σκόρπια,κείτονταν ανάμεικτα με αίμα και σ'ένα μπλοκάκι που ξάφνου βρέθηκε στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή, άρχισα να γράφω: "Δάφνες θα ποτίσουν την αιματοβαμμένη γη που φωνάζει ακόμη εκείνα τα συνθήματα..." Πρώτη κουβέντα από τα χείλη μου,όχι γιατί το έζησα,μα γιατί είδα κι ένιωσα πώς είναι να καταπίνεις τη φωνή σου,να βάζουν φραγμούς στα όνειρά σου,συρματόπλεγμα στη ζωή σου... Κι έναν πατέρα νευρικός με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να πηγαινοέρχεται βουβός από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού μας,γιατί ήξερε...κι ένιωθε...κι έβλεπε μπροστά χρόνους πολλούς και ...

Όταν ξεκίνησα να ζω...αγαπούσα... κι όταν κουραζόμουν...αγαπούσα περισσότερο... Κι αυτό ποτέ δεν τελείωσε πραγματικά,γιατί,όταν κάποιος λάθος άνθρωπος έφευγε, τότε η μοναξιά μου έφευγε κι αυτή. Σιγά-σιγά άρχισα να πλουτίζω από ανθρώπους...κι αυτό έγινε τη στιγμή που δε με ενδιέφερε να κρατήσω κανέναν κοντά μου με το ζόρι! Σιγά και σταθερά άρχισα να λέω πως μέσα μου νιώθω πιο γεμάτη από ποτέ... γιατί κοιτώντας δίπλα μου είδα πως περπατούσαν κι άλλοι μαζί μου... ως άλλος Φόρεστ Γκαμπ,ίσως,μα πόση τύχη είναι αυτό ...το να μπορείς να βλέπεις τόσο καλά μέσα σου, όσο κι απ'έξω σου... 15/11/2016