Ιδέα Γραφής

Ξημερώνει... Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο κι από τις γρίλιες με τυφλώνει ένα φως ασημένιο που τρυπάει τα μάτια μου και φτάνει ως πίσω,στην άκρη του μυαλού μου να ξυπνήσει ό,τι απέμεινε να κοιμάται. Δε με τρομάζει,το αποζητώ. Βιάζομαι να κοιτάξει στα κατάβαθα και να φωτίσει τα σκονισμένα ροδοπέταλα.Μεμιάς θα φυσήξει ο άνεμος κι απάνω στα παχιά σκουρόχρωμα φύλλα θα λάμψει το φως της αγάπης... Φυσάει... 22/02/2016, 5:30 π.μ.

Να έχεις τον χρόνο να βγαίνεις έξω από τον μικρόκοσμό σου για να ακούς,να βλέπεις,να οσφραίνεσαι. Στάσου μια στιγμή με κλειστά μάτια κι αφουγκράσου τους ήχους της άνοιξης που πλησιάζει:  το κελάηδημα των πουλιών,ένα αεροπλάνο που περνά ψηλά κι ίσως θα ήθελες να βρίσκεσαι μέσα σε αυτό, τον αέρα που κινείται και σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Κοίταξε τα χρώματα της ανατολής στον ουρανό,τα σύννεφα που αλλάζουν σχήμα και χρώμα κατά τη διάρκεια της μέρας,τα χρώματα λίγο πριν το σούρουπο. Βρες χρόνο να καλωσορίσεις τις μυρωδιές της άνοιξης που γενναιόδωρα γεμίζουν τα φυλλοκάρδια σου...εσπεριδοειδή...ένας θησαυρός στα μάτια,τα χέρια,την ψυχή. 13/2/2016, 7:58π.μ.

L' homme,bien qu' il ait pu atteindre les etoiles,il n' a pas su mettre de l' ordre sur la terre. Qu' est-il devenu des luttes acharnees,du sang qui a ete repandu au cours des siecles? A notre voi-sinage,des jeunes comme nous, on les tue; on ecrase la vie et la dignite humaine,on violele droit immuable de la liberte; on doute de l'identite de Macedonie,une region grecque depuiw des ciecles les plus anciens.Ailleurs,la couleur de la peau et l'origine,provoquent des confrontations dangeureuses et a l' aube du 21e siecle la plupart du monde vit sous un regime d' oppression,de pauvrete,des millieurs d' enfants meurent de faim,tandis que notre planete suffoque de l' imprudence humaine.  Nous nous demandons; Pourquoi donc les paroles d'Antigone n'ont pas encore ete realisees? Comment fonctionne la Democratie dans le monde,pour qu' elle puisse tolerer de telles injustices? Elle n' a fait aucun progres depuis les 2.500 ans qu...

Είναι από εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες που η ατμόσφαιρα είναι ζεστή κι αυτό περνά ως μέσα στις φυλλωσιές της καρδιάς σου. Στο φανάρι που στέκομαι και χαζεύω το κόκκινο ώσπου να γίνει πράσινο,χαμογελώ αφηρημένα... στο νου μου αντηχούν ακόμη τα γέλια και η φασαρία της τάξης,ο ενθουσιασμός των παιδιών γιατί δέχτηκαν απρόσμενα ένα δώρο από τις συμμαθήτριές τους...το ταγκό της Νεφέλης στο μεταλόφωνο μας μάγεψε😀...άρχισαν κατόπιν οι παραγγελίες...όσα η στιγμή γεννά και αμετάκλητα  παίρνει μαζί της,η μνήμη τα βάζει σε χρυσοσκάλιστο θρονί και τ' απιθώνει εμπρός σου να τα βλέπεις σαν θα το νιώσεις ανάγκη. Γυρίζω ασυναίσθητα το κεφάλι.Μες στο Γραφείο Τελετών ο ιδιοκτήτης με κοιτάζει σα να ρωτά,τι να σκέφτομαι,πού βρίσκω τη διάθεση να χαμογελώ. Σκέφτομαι τότε πόση ενέργεια παίρνω από αυτό που κάνω,πόσο ωραία νιώθω να γίνομαι μέρος της γιορτινής ατμόσφαιρας της τάξης. Το φανάρι ανάβει πράσινο...συνεχίζω... 12/11/2015

Την ώρα που κοιμάται ο άγγελός μου,τώρα που η ψυχή μας γαληνεύει, το όνειρο που θα σκεφτεί κανείς να βγει εμπρός του, σαν ήλιος ολοφώτεινος να συντροφεύει το διάβα στη ζωή του κι απ' άκρη σ' άκρη, χρυσόσκονη να σκορπίζει απλόχερα, τη μαγεία της ελπίδας σε κάθε μονοπάτι της. Μία ανάσα να φυσήξω να σου χαϊδεψει τα μαλλιά, του αγγέλου σου το άνοιγμα των φτερών θα δροσίσει το μέτωπό σου κι ευθύς χαμόγελο θα ζωγραφίσει στο πρόσωπό σου. Χρόνια πολλά μωρό μου γλυκό,η μαμά.

Το πείσμα,την ξεσκισμένη υπερηφάνεια που δεν την ενδιαφέρει να βάλει τα καλά της για να πει ποια είναι,γιατί αυτό το ξέρει πολύ καλά... Γιορτάζω την ελευθερία της σκέψης,της αυτοδιαχείρισης,καταδικάζω τον φασισμό σε όλα τα επίπεδα. Γιορτάζω το μπλε της θάλασσας που με μεγάλωσε και το "όργωσαν" πλοία ξένα,αλλότρια, μα εγώ δε φοβάμαι γιατί έχω μάθει...πολλά... Γιορτάζω γιατί μπορώ ακόμα να αντιστέκομαι από εκεί που είμαι... 28/10/2015

6. Ανεβαίνω την παλιά σκάλα, Μια σκάλα ξύλινη που τρίζει. Προσέχω κάθε σκαλοπάτι της που σπάει. Το πόδι μου βουλιάζει μέσα τους και ο πόνος με παραλύει. Όμως το μυαλό μου δουλεύει. Κι αποφασίζω να φωνάξω βοήθεια. Κανένας όμως δεν υπάρχει μέσα σ’ ένα παλιό, έρημο σπίτι με μια ξύλινη σκάλα που τρίζει και σπάει. Αβεβαιότητα και εγκατάλειψη! 1992 (Εντύπωση μου κάνει:Τότε δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε ξύλινη σκάλα...)