Ιδέα Γραφής

Το πείσμα,την ξεσκισμένη υπερηφάνεια που δεν την ενδιαφέρει να βάλει τα καλά της για να πει ποια είναι,γιατί αυτό το ξέρει πολύ καλά... Γιορτάζω την ελευθερία της σκέψης,της αυτοδιαχείρισης,καταδικάζω τον φασισμό σε όλα τα επίπεδα. Γιορτάζω το μπλε της θάλασσας που με μεγάλωσε και το "όργωσαν" πλοία ξένα,αλλότρια, μα εγώ δε φοβάμαι γιατί έχω μάθει...πολλά... Γιορτάζω γιατί μπορώ ακόμα να αντιστέκομαι από εκεί που είμαι... 28/10/2015

6. Ανεβαίνω την παλιά σκάλα, Μια σκάλα ξύλινη που τρίζει. Προσέχω κάθε σκαλοπάτι της που σπάει. Το πόδι μου βουλιάζει μέσα τους και ο πόνος με παραλύει. Όμως το μυαλό μου δουλεύει. Κι αποφασίζω να φωνάξω βοήθεια. Κανένας όμως δεν υπάρχει μέσα σ’ ένα παλιό, έρημο σπίτι με μια ξύλινη σκάλα που τρίζει και σπάει. Αβεβαιότητα και εγκατάλειψη! 1992 (Εντύπωση μου κάνει:Τότε δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε ξύλινη σκάλα...)

6. Πάλη του σήμερα με τ’ αύριο. Πόσο μάταιο μοιάζει να προσπαθείς να κρατήσεις τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Όλα θα περάσουν: και οι φωνές και οι γιορτές, όμως εχθές που έκλαιγες ήταν αλλιώς, το σήμερα είναι αλλιώς. Άραγε προσποιήθηκες που άρχισες τη νέα μέρα με τραγούδια και χαμόγελα; Όχι, δεν το πιστεύω. Όπως δεν πιστεύω ότι το μόνο που υπάρχει σ’ αυτήν την ψυχή είναι πόνος.

Yπάρχει στον κάθε άνθρωπο μια ουσία βαθύτερη,που του δίνει δύναμη να προχωρήσει,το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος..αυτό το υλικό εκτός από το dna του περιέχει και το απόσταγμα των εμπειριών του. Το απόσταγμα πάλι,έχει σχέση με την προδιάθεση του καθενός απέναντι στα πράγματα,θετική ή αρνητική. Επειδή η δική μου προδιάθεση ήταν πάντα θετική,παρά τις δυσκολίες και τις προσπάθειες κάποιων να με βάλουν στην άρνηση...γι΄αυτό και συνεχίζω να υπάρχω,να ονειρεύομαι και να δημιουργώ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΦΩΝΗ. 25/10/2015

5.Ο καθένας είναι ελεύθερος να φτάσει ως εκεί που θα τον πάνε οι στάχτες του. Κι όταν θα καταφέρει να κοιτάζει τις παλιές του πληγές χωρίς να κλαίει πια, τότε θα είναι πραγματικά ελεύθερος να συνεχίσει. Αμαρτία δεν είναι να κάνει κανείς λάθη. Αμαρτία είναι να νομίζει ότι πρέπει να ζήσει τη ζωή του αλάθητος. Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να ξεχάσεις τις αδικίες και τα λάθη των άλλων που επηρέασαν τη ζωή σου. Όμως υπάρχει και η συνέχεια του δρόμου, οι άνθρωποι που σ’ αγαπάνε, ο εαυτός σου που ακόμη δεν τον ανακάλυψες καλά, οι ανέγγιχτες δυνάμεις σου κι ένας γοητευτικά άσχημος κόσμος που σε περιμένει. Όλα είναι θέμα χρόνου. Το καινούριο ξεκίνημα που σε προκαλεί δε θα μπορέσεις να το δεις, αν δεν το θέλεις πραγματικά κι αν δεν είσαι σε θέση να το δεις.

Τι παρουσία δοξασμένη! Όνειρο και φως μες στην οικουμένη! Ποια Ελλάδα γέννησες, Ποια Ελλάδα ανάστησες Μελίνα αγαπημένη! Έγινες ένα με το φως Κι ο Χάρος είναι πια τυφλός. Ποιος θα μπορέσει να σε πάρει Χωρίς κι αυτόν να συνεπάρεις; Δε θα μπορούσαμε να πούμε Πόσο πάντα θα σ’ αγαπούμε, Θα είσαι πάντα ζωντανή, Μέσα στη νύχτα μια χαραυγή. Γεννήθηκες απ’ την Ελλάδα, Όλη αέρας, φως, νερό, Μα τώρα πια στον Παρθενώνα Θα έρχομαι να σου μιλώ.   Για τη Μελίνα (8/3/1994)

Η παραφροσύνη δίπλα στην αντίσταση. Το δράμα ενός λαού ξετυλίγεται αργά,σταθερά. Όνειρα και προσδοκίες που διαψεύδονται μέσα σε μια στιγμή,βυθίζονται μέσα στη λάσπη,κάτω από την αδίστακτη μπότα του κατακτητή. Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ πλανάται στον αέρα και η αντίδραση βγαίνει σιγά σιγά στην επιφάνεια.Ο λαός με την αποφασιστικότητά του πληρώνει το τίμημα που είναι πάντα μεγάλο για θυσίες που δε σταματούν. Μικροί σταυροί,χίλιοι σταυροί παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον πέφτουν στη γη,αλλά στη θέση τους φυτρώνουν δάφνες ποτισμένες απ' το αίμα και πλέκουν έναν,δύο...χιλιάδες στεφάνια. Λουλούδια παντού ξαφνικά και ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο.Τα μάτια λαμπυρίζουν κάτω από τον ήλιο που καίει. Μεγάλο το αντάλλαγμα για τη θυσία: η απεραντοσύνη του γαλάζιου,όπου τα μάτια μου,τα μάτια μας βυθίζονται και η αστείρευτη γαλήνη. Ένας δρόμος ανοίγεται μπροστά τους γεμάτος φως κι ελπίδες. Τον περπατούν εκατομμύρια άνθρωποι. Τους βλέπω: είναι πιασμένοι χέρι χέρι και προχωρούν ...