Ιδέα Γραφής

Μες στο σκοτάδι και τον παγωμένο αέρα, η μάνα με τα παιδιά τραβάνε την ανηφοριά στην εκκλησιά να φτάσουν. Ανήμερα Χριστούγεννα, στην πρώτη λειτουργία, δώρα ν' αφήσουν στο Χριστό, στη φάτνη τις ψυχές τους. Τα παλτουδάκια κουμπωμένα, τα χεράκια ξυλιασμένα, τα ποδαράκια τρέχουν να προφτάσουν το βήμα της μάνας που λέει: "πιο γρήγορα παιδιά, αργήσαμε" και στο μυαλό δεν είναι τίποτ' άλλο από το τραγουδάκι που έμαθε στο σχολείο εκείνες τις μέρες: " Χιόνια στο καμπαναριό..." Κι όταν τη θύρα της εκκλησίας αντικρύζουν...ολοφώτεινη, κατάμεστη η φάτνη Σου Χριστέ μου! Σ' ευχαριστώ μάνα για την πίστη σου...

Ένα άστρο λαμπερό χρυσόσκονη σκορπίζει στο διάβα σου. Τα όνειρά σου οδηγεί κι ανοίγει δρόμο σε πέλαγα κι ερήμους αυτού του κόσμου. Σκορπίζει πάχνη στις πληγές να παγώσει το αίμα, να μη βρίσκει δρόμο πια να βγει,μόνο να καίει στα κατάβαθα αυτού του κορμιού, την καρδιά να προσέχει μη γονατίσει. Κι όταν η ώρα σημάνει ξημέρωμα, θα ξεκινήσεις την πορεία σου προς τα εμπρός και δε θα ρωτάς τι έμεινε ξοπίσω ή τι ακολουθεί. Τα μάτια θα έχεις ανοιχτά να χαϊδεύουν όλα του κόσμου τα γεννήματα, τα πλάσματα, τη φύση. Κι αν κάποιος ρωτήσει πώς έκανες όλα τούτα... δείξτου την αστερόσκονη...αν μπορεί να τη δει!

Κι αν με ρωτάς τι είναι πίστη, θα σου πω πως είναι ένα καράβι που σε βγάζει στ' ανοιχτά ενός ωκεανού, χωρίς ίχνος στεριάς τριγύρω. Όμως εσύ ξέρεις κάπου βαθιά μέσα σου πως τη στεριά θα τηνε βρεις, θ' αφήσεις πίσω σου τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες και θα κοιτάξεις με βλέμμα ξεκάθαρο εμπρός. Η πίστη δε ζητά αποδείξεις κι εξηγήσεις, δε σε ρωτά γιατί, μόνο κοιτάζει το δικό σου όνειρο που κρύβεις στην ψυχή σου και λέει:"Θα γίνει". Η πίστη σε κάνει να συνεχίζεις να αναπνέεις, να σηκώνεσαι και να λες κάθε μέρα "Καλημέρα!". Κι εσύ βάζεις το δικό σου λιθαράκι κάθε μέρα σε τούτο τον μάταιο, όπως λένε, κόσμο, όμως εγώ διαφωνώ. Δεν είναι μάταιος, δεν ήταν και ποτέ δε θα' ναι.

Γλυκόπιοτο παλιό κρασί αργοσταλάζεις στων χειλιών την κουπαστή, απ' τα μισάνοιχτα μάτια η ψυχή χαμογελά λουσμένη στο φως της δικής σου αγάπης, φεγγάρι ολόγιομο φεγγοβολά πάνω απ' τα μαλλιά μας, το πρόσωπό μας στη θέρμη της ανάσας μας ροδόσταμο αναβλύζει, στα χέρια σου κρατάς κάτι απ' τα κατάβαθα της ψυχής μου. Στη χάρισα...

Στης ψυχής το βωμό στέκω Κι εγώ που άλλο τίποτα δε βλέπω, κοιτάζω τις πληγές της μες στο σκοτάδι και τον παγωμένο αέρα. Τίποτα δε θα αγγίξω μύρο θα στάξω μόνο. Τούτο σου πρέπει να γίνει. Άγιος ο άνθρωπος που μπόρεσε να αγαπήσει μ' όλα του κόσμου του τα τραύματα κι άλλον άνθρωπο να δει στα μάτια, λιβάνι οσμίσου γύρω του ν' απλώνει τους καπνούς του χρυσάφι το αίμα που πάγωσε, αφού αχόρταγα ανάβλυσε απ' της καρδιάς τα βάθη.... Γονατίζοντας χτυπώ για να μπω, θα ανοίξεις;  

Μες στο σκοτάδι σταγόνες σταλάζεις αγάπης καρδιά μου ο χρόνος εκρήγνυται σαν αντηχεί ο ήχος σου πάνω μου δευτερόλεπτα πριν, δυο άγγελοι που συναντήθηκαν σκιρτώντας τα φτερά τους σε μέθη και χορό εκστατικό σαν αγκαλιάστηκαν κι απογειώθηκαν σε μήκη και σε πλάτη πρωτόγνωρα... Δυο γαλαξίες που ένωσαν τα άστρα τους σε σύμπαντα αλληλοεξαρτώμενα...

Έλα κοντά μου... Πάμε μπροστά στο δρόμο που ανοίγεται. Μη ρωτήσεις τίποτα. Φέρε μονάχα την ηλιαχτίδα της καρδιάς σου, τον ήλιο της σκέψης σου, τη λάμψη των ματιών σου. Αν βλέπεις ένα δρόμο με ανθρώπους, παρ' τους μαζί για συντροφιά. Μαζί να προσπαθήσουμε ν' ανοίξουμε πανιά, σε θάλασσες πλατιές κι ανεξερεύνητες. Τι τάχα είναι αυτό που δεν το βρήκαμε ακόμη; Μα, το "εμείς", θα απαντήσω. Στο εξής, δεν περιμένει το αύριο μόνο του να νοσταλγεί και να ελπίζει στα σκοτάδια. 24/10/2014