Ιδέα Γραφής

Στης ψυχής το βωμό στέκω Κι εγώ που άλλο τίποτα δε βλέπω, κοιτάζω τις πληγές της μες στο σκοτάδι και τον παγωμένο αέρα. Τίποτα δε θα αγγίξω μύρο θα στάξω μόνο. Τούτο σου πρέπει να γίνει. Άγιος ο άνθρωπος που μπόρεσε να αγαπήσει μ' όλα του κόσμου του τα τραύματα κι άλλον άνθρωπο να δει στα μάτια, λιβάνι οσμίσου γύρω του ν' απλώνει τους καπνούς του χρυσάφι το αίμα που πάγωσε, αφού αχόρταγα ανάβλυσε απ' της καρδιάς τα βάθη.... Γονατίζοντας χτυπώ για να μπω, θα ανοίξεις;  

Μες στο σκοτάδι σταγόνες σταλάζεις αγάπης καρδιά μου ο χρόνος εκρήγνυται σαν αντηχεί ο ήχος σου πάνω μου δευτερόλεπτα πριν, δυο άγγελοι που συναντήθηκαν σκιρτώντας τα φτερά τους σε μέθη και χορό εκστατικό σαν αγκαλιάστηκαν κι απογειώθηκαν σε μήκη και σε πλάτη πρωτόγνωρα... Δυο γαλαξίες που ένωσαν τα άστρα τους σε σύμπαντα αλληλοεξαρτώμενα...

Έλα κοντά μου... Πάμε μπροστά στο δρόμο που ανοίγεται. Μη ρωτήσεις τίποτα. Φέρε μονάχα την ηλιαχτίδα της καρδιάς σου, τον ήλιο της σκέψης σου, τη λάμψη των ματιών σου. Αν βλέπεις ένα δρόμο με ανθρώπους, παρ' τους μαζί για συντροφιά. Μαζί να προσπαθήσουμε ν' ανοίξουμε πανιά, σε θάλασσες πλατιές κι ανεξερεύνητες. Τι τάχα είναι αυτό που δεν το βρήκαμε ακόμη; Μα, το "εμείς", θα απαντήσω. Στο εξής, δεν περιμένει το αύριο μόνο του να νοσταλγεί και να ελπίζει στα σκοτάδια. 24/10/2014

Φύσα το κερί να σβήσει ... παραμύθι θ' αρχινήσει Ψάξε να 'βρεις το φιλί μου σπάσε τώρα το γυαλί μου... Άγγιξέ με, πάλεψέ με πάρε με και άφησέ με... Στο χορό ξελόγιασέ με κοίτα με και χάρισέ με... δώρο στον έρωτα να γίνω να σου τάζω, να σου δίνω... τίποτα να μην αφήνω πια δική σου για να μείνω.

Βυθίζεσαι...σε σκέψεις χάνεσαι κοιτώντας το κενό... μα εγώ σε ξέρω...ξέρω τι κρύβεται πίσω από τις γυάλινες σφαίρες των ματιών σου, ξέρω να σε ψάχνω σε δάση στοιχειωμένα σκίζοντας τις πυκνές φυλλωσιές των συναισθημάτων που σε κρατούν δεμένο στην απάθεια... κι αρχίζω να μιλώ και ξέρω πως απάντηση δεν πρόκειται να πάρω σύντομα...είσαι χαμένος, καταποντισμένος...δε με πειράζει...έχω κι εγώ υπάρξει σε άδειο δωμάτιο μετρώντας τις φλόγες που μου καίγαν την ψυχή, πίνοντας τα φαρμάκια της ζωής μου αχόρταγα, με λύσσα...πάρε...πάρε κι αυτό το βάσανο, πάρε και τ' άλλο, πάρε κι εκείνο το μικρό εκεί στην άκρη....κι οι φλόγες να μου γλείφουν το πρόσωπο και μόνο τα δάκρυα που έχυνα είχα για να ξεδιψώ. Έπειτα, να' σου ο ύπνος σαν απρόσκλητος επισκέπτης κι ερχόταν το πρωί για να με βρει στην ίδια θέση κολλημένη να μετρώ τις σκιές στο δωμάτιο, ενώ ο ήλιος πάσχιζε να μου θυμίσει την παρουσία του. Και σηκωνόμουν...τραβούσα τα κομμάτια μου, τα έδενα σφιχτά και συνέχιζα...κι όλα συνέχιζαν να συ...

Έλα...έλα κοντά μου...θα δεις πολλά! Θα δεις πώς είναι ο πόνος του να θάβεις αυτά που νιώθεις μέσα σου βαθιά. Χαλί  τα κάνω να πατήσει η αγάπη σου, με αθάνατο νερό ανακατεύω τα όνειρά μου για σένα καλέ μου, την κουρτίνα τραβάω μη σκοτεινιάσει το βλέμμα σου... είμαι απέναντι και σε κοιτάζω. Τα μάτια σου λαμπυρίζουν καθώς μου χαϊδεύουν το πρόσωπο, το φως της μέρας ζεσταίνει τις καρδιές μας... Ξέρω...ξέρω πώς είναι να σε φιλώ με τα μάτια μου, να σε αγγίζω με την ανάσα μου...κυκλοφορώ κρυφά κάτω από το πουκάμισό σου, κάθε εκατοστό του κορμιού σου μετράω, την ανάσα σου ενώνω με τη δική μου...σε φιλώ. Νιώθεις...το ξέρω από τον τρόπο που αλλάζουν το σχήμα τους τα σύννεφα, από το χρώμα που ζωγραφίζουν τα τραγούδια την ελπίδα μέσα σου, από τον αέρα που φυσάει γύρω μου όταν είσαι κοντά μου, από τις φλόγες που έχουν τα μάτια σου καθώς με κοιτούν. Τίποτα από όλα αυτά δε μπορώ ν' αποφύγω και πώς να φύγω μακριά σου όταν το μόνο που θέλω είναι να κρυφτώ στα χέρια σου; Κανένα...κανένα κενό δεν...

  Ξερεις άραγε πώς είναι να μην πατάς στη γη; Είσαι στα σύννεφα, ίπτασαι ψάχνοντας την αγάπη... τρεμοπαίζουν τα φύλλα της καρδιάς σαν τη βλέπουν κρυφτό να σου παίζει... ένα κάτι και θα πέσεις...οι ευαισθησίες σου ακροβατούν... το πνεύμα σου φλέγεται, η καρδιά σου πονάει, τα μάτια σου φεγγοβολούν...δεν είσαι μαζί με τους άλλους, τους έχεις αφήσει κάτω...στη γη ψάχνουν άλλα πράγματα, δίνουν το δικό τους αγώνα... κι εσύ μαζί τους την ημέρα...τη νύχτα...άλλο...είσαι ψηλά και παίζεις...