Ιδέα Γραφής

Όταν σε ξάγναντο βρεθείς, ψηλά στον Παρθενώνα, ποθώντας κείνα που' λειψαν μπροστά σου ν'αντικρίσεις... στέκεις στο φως το ιστορικό, που ψέματα δε λέει και προσδοκάς αυτά που έκλεψαν γρήγορα να γυρίσουν μες στης Πατρίδας τ'άγιο το χώμα να πατήσουν... κι εκεί θα δεις τα Μάρμαρα ευθύς να ζωντανεύουν, τις μάχες να εξιστορούν το μεγαλείο της Δόξας μες στους αιώνες άφθαρτο ξανά να το θωρήσουν. Τα μάτια μας που θαύμαζαν ημιτελές το δόμημα, σαν άταφο,ενός νεκρού το σώμα, την ησυχία πάντα να ποθεί του γυρισμού την ώρα... τώρα μπροστά τους θα κοιτούν. Υ.Γ. Δε χρειάζομαι κανένα διαγωνισμό ποίησης για να εκφράσω ,ως απλή Ελληνίδα,την επιθυμία να επιστρέψουν στην πατρίδα μας αυτά που μας ανήκουν.Έτσι...ρομαντική και ρετρό θα συνεχίσω...

Όλα γύρω κοιμούνται. Τίποτα δεν κινείται πια... Μοιάζουν όλα τόσο άψυχα που μου΄ρχεται να φωνάξω, να φωνάξω δυνατά,μήπως και τα ξυπνήσω, μήπως φυσήξω μέσα τους πνοή ζωής. Μα,ξαφνικά μέσα απ'τα ερείπια ανασταίνεται μια αρχαία ελληνίδα, ζωντανή ξεπροβάλλει και φέρνει κοντά της μια ολόκληρη εποχή. Όμηρε,Σαπφώ,Λουκιανέ, αρπάξτε τη λύρα και φωτίστε μας με τα γλυκά σας λόγια. Λευκοί αφροί και κύματα μικρά, σαν ταξιδιάρικα πουλιά να ταξιδέψουμε μαζί και η φωνή μας ν'ακουστεί στα πέρατα του κόσμου, ένα γλυκό πρωί. Αισχύλε,Σοφοκλή και Ευριπίδη κι εσύ Αριστοφάνη τρέξτε, μαζέψτε τις στολές και δώστε τους ζωή, φωτίστε το πνεύμα μας με το δικό σας πνεύμα, γίνετε σύντροφοι,δάσκαλοι και οδηγοί μας. Πρέπει πάλι να υπάρξει φως σ'ετούτη εδώ τη χώρα, να φύγουν τα σκοτάδια κι οι άνθρωποι να ζήσουν. Να φύγει ο ύπνος ο βαθύς, που όλα τα νεκρώνει, να γίνει ξάστερος ο ουρανός με όλα του τ'αστέρια. Ν'αρπάξεις λίγο χώμα μέσα στα δυο σου χέρια, να γίν...

-Ο ήλιος είναι κόκκινος σαν αίμα κι ανθρώπων πνοή καταλαβαίνω, ο ιδρώτας έγινε πόσιμο νερό για κάποιους, που κυλάει τώρα ανάμεσά μας. Μα η φωνή δε βγαίνει άγρια πια, μονάχα λέει ναι και σκύβει το κεφάλι. -Ποιος είσαι εσύ που μιλάς; Ναι,ο ήλιος έγινε κόκκινος και κίτρινος και άσπρος απ'την προσπάθειά μας.Τον ξεπλύναμε με τον ιδρώτα μας και σηκώθηκε τόσο ψηλά,που μας τυφλώνει όταν τον κοιτάμε. Σ' αυτόν θα σκύψω το κεφάλι,μα όχι σα δούλος, μα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να απολαύσω έτσι τους καρπούς των κόπων μου. Αυτοί είμαστε εμείς. 2/12/93