Ιδέα Γραφής

Οι άνθρωποι της ζωής μου Οι άνθρωποι της ζωής μου κινούνται αθόρυβα... γοργοφτέρουγοι τρέχουν στης ανάγκης το κάλεσμα... Είναι αθέατοι τις πιο πολλές φορές,με πάτημα ελαφρύ κι αέρινο. Αν τύχει να τους συναντήσεις,θα δεις πως στάζουν αίμα κι ιδρώτα. Είναι σημαδεμένοι και γι'αυτό πανέμορφοι!!! Ατόφιοι άνθρωποι,βαθιά ανθρώπινοι. Έχουνε βλέμμα καθαρό και την καρδιά από διαμάντι, καθαρή και συνάμα σκληρή,να χαράζει αλήθειες στον κόσμο αυτόν τον ψεύτικο... Είμαι πάντα εκεί ,δίπλα τους ,συντροφιά σε ταξίδι αιματηρό και δύσκολο... περπατάμε μέσα από δρόμους πύρινους πολλές φορές, τα πούπουλα δεν ήτανε ποτέ για εμάς,την ουσία μας δεν την άγγιξε ποτέ το ψέμα και η υποκρισία. Μεγαλείο θα πει,το ξανα'πα κάποτε,να ξέρεις πως μάχεσαι αγώνα άνισο,μα τα όπλα σου δεν παραδίδεις ποτέ,μέχρι το τέρμα... Οι άνθρωποι της ζωής μου ανοίγουνε δρόμους σε δάση αλλαζονίας,κακίας και μίσους... Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο τους κι ο οδηγός τους. Είναι ονειροπόλοι, γι'αυτό και κατάφε...

Στου σπιτιού μου την αυλή, κύλησε μια πέτρα κι η ευωδιά ξεχύθηκε  απ'την ξεχασμένη τέφρα. Είχα αδερφό στα σκοτεινά, στη λύπη κολυμπούσε κι ήρθε με ρούχα γιορτινά, με βρήκε και γελούσε. Μια αγκαλιά τεράστια, άνοιξα να τον κλείσω, από τη λύπη στη χαρά ευθύς να τον γεμίσω. Ήταν η μέρα η βουβή που έφτασε και μου είπε το νέο το χαρμόσυνο καμπάνα που χτυπούσε! Παρασκευή,πατέρα μου, έφυγες μακριά μας, γαλήνη στα ύψη τα ιερά για σένα στην καρδιά μας. Μα είχες το βλέμμα άγρυπνο σε όλους μας  εδώ κάτω, στον ύπνο μας σε βλέπαμε με λόγο,πάντα,σταράτο. Πώς η ψυχή σου βάραινε, πατέρα μου,στα χρόνια, ξέρω,μα τώρα θα'σαι πια, ανάλαφρος αιώνια! Στον τόπο θα'ρθεί το δίκιο του για κείνον που πιστεύει, τις αγωνίες,τα βάσανα, αν ξέρει να παλεύει. Μην το ρωτήσεις το δεντρί, πώς στέκει στη μεριά του, γιατ'έχει ρίζα δυνατή και τον Θεό κοντά του!!! Μαρία Σταθουλοπούλου

Γράμμα Όταν στα χέρια σε κρατώ,δε σ' αγκαλιάζω με αυτά δεν τα βλέπω, παρά σα φτερούγες που σε κλείνουν απαλά, πολύτιμο φορτίο που τ' ακουμπώ στη γη μετά, ταξίδι μακρινό σε πήγα με τα μάτια μου σε μήκη και σε πλάτη να κοιτάς του ορίζοντα το βάθος  κι εκεί σ' άφησα να πετάς ,να ονειρεύεσαι ελεύθερα. Χρυσάφι το φως στα μαλλιά σου και των χρωμάτων η πλημμύρα γεμίζει τα μάτια σου. Γεμάτη,πλήρης αισθημάτων,αρωμάτων γεύσεων να είναι η μνήμη σου, να έχει μονοπάτι η νοσταλγία,σαν σε πιάνει στο μέλλον, πίσω να γυρνά και να χαίρεται. Αυτή είναι η ευχή μου,το όνειρό μου να σ' αποκοιμίζει και να σε ξυπνά σ' ένα μέρος πανέμορφο. Εκεί θα ξανασυναντηθούμε... Η μαμά σου