Ιδέα Γραφής

Κι αν ήσουν διάφανος πολύ κι έμοιαζες ίδιος με γυαλί που έσπασε... Σκέψου πώς θα' τανε απλά σε μια στιγμή,μες στη φωτιά αν έμπαινες... κι αν μες σε βάσανα πολλά αίμα κι ιδρώτα και καρδιά αν έβαζες... και ποιος να το' λεγε μετά πως θα' σουν άλλος,δυνατός το ίδιο διάφανος... καλός,αληθινός,πανέμορφος!!! 3/2/2019

 Αυτόν που αγαπάς δεν τον ξοδεύεις σε συζητήσεις κι ανώφελα πειράγματα

Να,κάτι τέτοιες μέρες θες να ρουφήξεις όλον τον αέρα που μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια σου και θες τον ήλιο να ζεσταίνει ως μέσα σου και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο,παρά πως θα'θελες απέραντη καλοσύνη για όλους,χαμόγελα και γέλια να βαραίνουν στη ζυγαριά της καρδιάς περισσότερο από τα δάκρυα. Σκέφτομαι πως αυτά δεν ταιριάζουν σ'ανθρώπους που βλέπουν πως μάχονται και δίνουν τα πάντα τους για έναν κόσμο καλύτερο κι αυτό,γιατί καταλαβαίνουν πως αυτό που μπορούν θα το κάνουν. Τύψη καμιά δεν υπάρχει όταν αγαπάς και δίνεσαι,φόβος κανείς δε σου βγαίνει μπροστά όταν καταλαβαίνεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος και κάποια στιγμή θ'ανεβείς σ'ένα ύψωμα κι από κει πια θα μπορείς να δεις και να βοηθάς, πλούσια να δίνεις την ουσία και τη θεία σου φύση σ'εκείνους που αγαπάς κι αφήνεις πίσω να προσπαθούν.Δεν είναι μόνοι τους εδώ κάτω. Δίπλα τους ο αέρας γεμίζει από υπάρξεις κι αερικά που κάποτε ευτύχησαν να δουν αυτόν τον κόσμο.Και δίπλα σ'αυτούς όλος ο άυλος κόσμος που μάχεται...

Ένα πρόσωπο στον ήλιο μια ανάσα ως τα κατάβαθα, να φτάνει και να διαπερνά τα πάντα μέσα σου. 'Ενα όνειρο σα βέλος να τρυπά την ημέρα και στην πράξη να είναι αυτό ο οδηγός σου,να ορίζει τις πράξεις σου. Μια κούραση και ένας πόνος, εκεί στον ώμο,ψηλά, ίσα για να θυμίζει πως έχεις σάρκα, "θα είναι τα φτερά μου",σκέφτεσαι. Πολύωρες πτήσεις, ψηλά σ' άλλα στρώματα, του μυαλού αετώματα, της καρδιάς αναχώματα.  

Το περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ολάνθιστο περιβόλι που το έλεγαν Ψυχή. Πολύχρωμα αγριολούλουδα φύτρωναν εδώ κι εκεί, ενώ τα δέντρα του έβγαζαν νόστιμους καρπούς κάθε είδους. Τα δέντρα είχαν όνομα. Τα έλεγαν Σκέψεις. Ο ουρανός χρωμάτιζε το περιβόλι με τα χρώματά του τα ηλιοβασιλέματα και τότε μπορούσες να δεις στα αγριολούλουδα, που τα έλεγαν Συναισθήματα, δροσοσταλίδες χαράς. Τα πρωινά επισκέπτονταν το περιβόλι σχολεία. Τα παιδάκια έτρεχαν ανέμελα εδώ κι εκεί, πού και πού έκοβαν κανένα αγριολούλουδο για να το πάνε στη μαμά τους και καταβρόχθιζαν με περισσή λαιμαργία τους καρπούς των δέντρων, αφού ήταν πεντανόστιμοι. Στο περιβόλι άρεσε πολύ να βλέπει τα παιδάκια να κυνηγιούνται και καταϊδρωμένα να πέφτουν κάτω από τις Σκέψεις και να ξεκουράζονται. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Μια μέρα επισκέφτηκαν το περιβόλι άλλοι άνθρωποι. Κρατούσαν μεζούρες στα χέρια τους και σχέδια οικοδομής. Άρχισαν να διώχνουν τα παιδάκια τρομάζοντάς τα ότι ήταν κακό που βρίσκονταν εκεί....

Όχι,όχι...δεν ήταν ο κλασικός μπαμπάς,ο δικός μου.Όμως,ήταν εκεί...και θυμάμαι πολύ καλά ένα Πάσχα που μας πήρε εμένα και της αδελφής μου όμορφα παπούτσια,με λουράκι και χρωματιστή μεταλλική εγκράφα...μπεζ...και αγαπούσε να μου αγοράζει παντελόνια σαλοπέτα...και ακριβά...ένα μπορντό κι ένα μπλε κοτλέ ήταν και τα αγαπούσα αυτά τα δύο παντελονάκια πιο πολύ από άλλα ρούχα,θυμάμαι.Κι εκείνη την ημέρα μας είχε αγοράσει και παπάκια και κοτοπουλάκια σε κόκκινο ,πλαστικό με πλέγμα αβγό για να μη μας φύγουν ώσπου να φτάσουμε σπίτι....και μετά τα κυνηγούσαμε μέσα στο σπίτι!!! Έχω κι άλλες αναμνήσεις...πολλές...κατοπινές...της εφηβείας μου,αλλά αυτές αργότερα... 18/6/2017

Όταν σε ξάγναντο βρεθείς, ψηλά στον Παρθενώνα, ποθώντας κείνα που' λειψαν μπροστά σου ν'αντικρίσεις... στέκεις στο φως το ιστορικό, που ψέματα δε λέει και προσδοκάς αυτά που έκλεψαν γρήγορα να γυρίσουν μες στης Πατρίδας τ'άγιο το χώμα να πατήσουν... κι εκεί θα δεις τα Μάρμαρα ευθύς να ζωντανεύουν, τις μάχες να εξιστορούν το μεγαλείο της Δόξας μες στους αιώνες άφθαρτο ξανά να το θωρήσουν. Τα μάτια μας που θαύμαζαν ημιτελές το δόμημα, σαν άταφο,ενός νεκρού το σώμα, την ησυχία πάντα να ποθεί του γυρισμού την ώρα... τώρα μπροστά τους θα κοιτούν. Υ.Γ. Δε χρειάζομαι κανένα διαγωνισμό ποίησης για να εκφράσω ,ως απλή Ελληνίδα,την επιθυμία να επιστρέψουν στην πατρίδα μας αυτά που μας ανήκουν.Έτσι...ρομαντική και ρετρό θα συνεχίσω...