Ιδέα Γραφής

Βυθίζεσαι...σε σκέψεις χάνεσαι κοιτώντας το κενό... μα εγώ σε ξέρω...ξέρω τι κρύβεται πίσω από τις γυάλινες σφαίρες των ματιών σου, ξέρω να σε ψάχνω σε δάση στοιχειωμένα σκίζοντας τις πυκνές φυλλωσιές των συναισθημάτων που σε κρατούν δεμένο στην απάθεια... κι αρχίζω να μιλώ και ξέρω πως απάντηση δεν πρόκειται να πάρω σύντομα...είσαι χαμένος, καταποντισμένος...δε με πειράζει...έχω κι εγώ υπάρξει σε άδειο δωμάτιο μετρώντας τις φλόγες που μου καίγαν την ψυχή, πίνοντας τα φαρμάκια της ζωής μου αχόρταγα, με λύσσα...πάρε...πάρε κι αυτό το βάσανο, πάρε και τ' άλλο, πάρε κι εκείνο το μικρό εκεί στην άκρη....κι οι φλόγες να μου γλείφουν το πρόσωπο και μόνο τα δάκρυα που έχυνα είχα για να ξεδιψώ. Έπειτα, να' σου ο ύπνος σαν απρόσκλητος επισκέπτης κι ερχόταν το πρωί για να με βρει στην ίδια θέση κολλημένη να μετρώ τις σκιές στο δωμάτιο, ενώ ο ήλιος πάσχιζε να μου θυμίσει την παρουσία του. Και σηκωνόμουν...τραβούσα τα κομμάτια μου, τα έδενα σφιχτά και συνέχιζα...κι όλα συνέχιζαν να συ...

Έλα...έλα κοντά μου...θα δεις πολλά! Θα δεις πώς είναι ο πόνος του να θάβεις αυτά που νιώθεις μέσα σου βαθιά. Χαλί  τα κάνω να πατήσει η αγάπη σου, με αθάνατο νερό ανακατεύω τα όνειρά μου για σένα καλέ μου, την κουρτίνα τραβάω μη σκοτεινιάσει το βλέμμα σου... είμαι απέναντι και σε κοιτάζω. Τα μάτια σου λαμπυρίζουν καθώς μου χαϊδεύουν το πρόσωπο, το φως της μέρας ζεσταίνει τις καρδιές μας... Ξέρω...ξέρω πώς είναι να σε φιλώ με τα μάτια μου, να σε αγγίζω με την ανάσα μου...κυκλοφορώ κρυφά κάτω από το πουκάμισό σου, κάθε εκατοστό του κορμιού σου μετράω, την ανάσα σου ενώνω με τη δική μου...σε φιλώ. Νιώθεις...το ξέρω από τον τρόπο που αλλάζουν το σχήμα τους τα σύννεφα, από το χρώμα που ζωγραφίζουν τα τραγούδια την ελπίδα μέσα σου, από τον αέρα που φυσάει γύρω μου όταν είσαι κοντά μου, από τις φλόγες που έχουν τα μάτια σου καθώς με κοιτούν. Τίποτα από όλα αυτά δε μπορώ ν' αποφύγω και πώς να φύγω μακριά σου όταν το μόνο που θέλω είναι να κρυφτώ στα χέρια σου; Κανένα...κανένα κενό δεν...

  Ξερεις άραγε πώς είναι να μην πατάς στη γη; Είσαι στα σύννεφα, ίπτασαι ψάχνοντας την αγάπη... τρεμοπαίζουν τα φύλλα της καρδιάς σαν τη βλέπουν κρυφτό να σου παίζει... ένα κάτι και θα πέσεις...οι ευαισθησίες σου ακροβατούν... το πνεύμα σου φλέγεται, η καρδιά σου πονάει, τα μάτια σου φεγγοβολούν...δεν είσαι μαζί με τους άλλους, τους έχεις αφήσει κάτω...στη γη ψάχνουν άλλα πράγματα, δίνουν το δικό τους αγώνα... κι εσύ μαζί τους την ημέρα...τη νύχτα...άλλο...είσαι ψηλά και παίζεις...  

(Αφιερωμένο στα παιδιά μας) Λουλουδάκι ανθισμένο , σ' αγκαλιά ακουμπισμένο, κυματάκι αφρισμένο, γλαροπούλι καθισμένο... στης μανούλας τα χεράκια άσπρα κάτασπρα μπρατσάκια, αγκαλίτσα της χαρίζουν κι όνειρα μοσχομυρίζουν. Αγγελάκι μυρωδάτο κι από φύση ντελικάτο το χαμόγελο μοιράζεις σ' όλους δίχως να διστάζεις. 31/8/2014            19:00

Σσσσς!!Μην κάνεις θόρυβο και σε ακούσουν!! Ακροπατώντας να διαβείς την πόρτα της ψυχής μου... Θα περιμένω πίσω από το παραβάν με τις κούκλες. Κι όταν θα μπεις αυτές θα ζωντανέψουν. Όχι, όχι μαριονέτες... άνθρωποι θα γίνουν. Άνθρωποι και θα σε καλωσορίσουν. Θα σε κεράσουν νερό από την πηγή, εκεί που έκλαψα και φύτρωσαν λουλούδια. Θα σου κάνουν το τραπέζι τραγουδώντας σου τραγούδια για την ελπίδα... Να' τη! Τη βλέπεις; Χορεύει με το αέρινο φόρεμά της χορό γυναικείο! Τριγύρω σου στροβιλίζεται να σε πλανέψει και σε κοιτάζει με τα μαύρα μάτια της ο θηλυκός κουρσάρος! Γιατί, σαν τη δεις να χορεύει: "αυτό ήτανε!", λες, κι αρχίζεις πάνω στο τραπέζι μου να παίζεις τα ζάρια σου.  Κι όποτε έρχονται εξάρες τα όνειρά σου ζωντανεύουν μπρος στα μάτια σου...οι κούκλες που σου έλεγα!  Τις θυμάσαι; Έχεις κι εσύ το δικό σου παραβάν με τις κούκλες σου. Υπόσχομαι να τις προσέχω σαν θα μπω στην ψυχή σου. 24/8/2014  18:15

Κάνει πολύ θόρυβο η σιωπή σου. Δημιουργός ταραχής στα κατάβαθα της ψυχής σου. Κολλημένη κι εγώ στα μισά, εδώ, μαζί σου. Σφήνα στην καρδιά η αγάπη μου, θυμήσου. Λαξεύει συναισθήματα, κι από αισθήματα και χρώματα παράφορη. Τραγούδι στ' ανοιχτά, του πελάγου σκίρτημα κι ανασασμός στο κύμα. Στου αφρού το παραλήρημα χορός, στης βάρκας το κουπί ξέσπασμα κι αλαλαγμός... 20/8/2014      9:55π.μ.

Αν είσαι εκεί και με ακούς... η αγάπη είναι ζωή , ζεις όταν αγαπάς και αγαπιέσαι... χωρίς αιτία φανερή...έτσι, απλά, για να υπάρχει η αέναη εναλλαγή συναισθημάτων, η ροή ενέργειας, το ιερό ποτήρι που ξεχυλίζει γλυκόπιοτο κρασί.... δεν υπάρχουν γιατί, ούτε αλλά...έτσι, σου είπα... 12/8/2014