Ιδέα Γραφής

Να'σαι αητέ μου στα ψηλά, να μας θωρείς αντικρυστά, στα σύννεφα του ουρανού, να έχεις το καράβι μας,  σκόπελους,ξέρες κι ύφαλους,  ποτέ να μη γνωρίζει. Τ'άλλα πουλιά στο πέρασμα  να στέκουν να κοιτάνε,  την τύχη του την αψηλή  να σιγοτραγουδάνε. Κι ανέμους δύσκολους,τρομερούς, κράτησε μακριά του, την άγκυρά του φρόντισε  και το τιμόνι επίσης, σ'ανθρώπους που δε θα'πρεπε, ποτέ μην τα χαρίσεις.  Μαίρη Σταθ. 27/2/2017

Ταξίδι το φιλί κι η ξαφνική νεροποντή ανέλπιστη χαρά. Κρυφός ο στεναγμός κι η μουσική που αγγίζει,πουλί που φτερουγίζει. Φέγγισε πάλι μέσα στο σκοτάδι... κι αυτό το όραμα δεν κουράζει τα μάτια μου. Ρουφούν το ρόλο της ζωής τους. Αγάπη,θα σε ξαναδώ ποτέ μες στων αγγέλων τον τρελό χορό, εκεί που ανεμοδάρθηκαν,θαρρείς, στο ύψος της χαρούμενης κραυγής τους; Ειπώθηκε ο στεναγμός. Κι εσύ που περιμένεις,βιολιστή, παίξε τραγούδι πάνω στο δρόμο για το φως που μετέωρα βηματίζει στο σκοτάδι... Αγάπη; Εσύ δεν είσαι;; 31/5/94