13 χρόνων μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω ντοκουμέντα της ημέρας εκείνης... παιδιά στα κάγκελα,μαυρίλα παντού, νύχτα στους δρόμους και στην ψυχή ξημέρωμα γι'αυτούς που πόθησαν τον ήλιο ν'αντικρίσουν, με μια φωνή που δεν κατέβαινε πια στον πάτο της κοιλιάς τους, μόνο ανέβαινε σπαραχτική να συλλογέψει τη βούληση που θάνατο θα έφερνε σ'αδέρφια. Και δάκρυα στα μάτια μου κυλούσαν για τα γαρίφαλα που,σκόρπια,κείτονταν ανάμεικτα με αίμα και σ'ένα μπλοκάκι που ξάφνου βρέθηκε στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή, άρχισα να γράφω: "Δάφνες θα ποτίσουν την αιματοβαμμένη γη που φωνάζει ακόμη εκείνα τα συνθήματα..." Πρώτη κουβέντα από τα χείλη μου,όχι γιατί το έζησα,μα γιατί είδα κι ένιωσα πώς είναι να καταπίνεις τη φωνή σου,να βάζουν φραγμούς στα όνειρά σου,συρματόπλεγμα στη ζωή σου... Κι έναν πατέρα νευρικός με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να πηγαινοέρχεται βουβός από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού μας,γιατί ήξερε...κι ένιωθε...κι έβλεπε μπροστά χρόνους πολλούς και ...