Ιδέα Γραφής

Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους φυλάμε μέσα μας...καλά,προσεκτικά, τους βάζουμε σε χρυσοσκάλιστους θρόνους.Άπαξ και αγαπήσουμε έναν άνθρωπο πραγματικά,σε τίποτα δε θέλουμε να τον αλλάξουμε.Τον δικαιολογούμε πολλές φορές.Τον προσέχουμε.Τον οσμιζόμαστε όπως τη βροχή στον αέρα τον νοτισμένο.Τίποτα κακό να μην του συμβεί δεν ευχόμαστε και πάντα,μα πάντα,ακόμα κι όταν οι δρόμοι της ζωής τους χωρίσουν πρόσκαιρα...τι μένει;;Μένει αυτό το χρυσοσκάλιστο θρονί να καταφεύγει η σκέψη μας κι η προσευχή μας γι'αυτούς.Έτσι, κανείς δεν είναι μόνος του.Ακόμα και χιλιόμετρα μακριά η σκέψη τους βρίσκει.Η ενέργεια είναι τέτοια που τους αγγίζει τις νύχτες της μοναξιάς τους με ένα χάδι. Κι αν ακόμα απελπίζονται καμιά φορά και λένε:"τι να κάνω τώρα;",έρχεται η ενέργεια και μπαίνει μέσα τους.Και ριζώνει εκεί. Έτσι,λοιπόν,κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του.Γιατί έχει αγαπήσει και αγαπηθεί...και γι'αυτό έχει σωθεί. 20/7/2016 18:10 μ.μ.

Ένας αέρας αλλιώτικος σχηματίζει τα σύννεφα άσπρο μπαμπάκι εύπλαστο τα μάτια μου αντικρίζουν, οργώνει η σκέψη το ουράνιο στερέωμα κι αλαργεύει σε ταξίδια όμορφα, να μου κρατάς το χέρι και να πετάμε σε μήκη και πλάτη ερωτικά. Δροσιά φθινοπώρου ήρθε απρόσκλητα στα χείλη που μισάνοιχτα περίμεναν την καυτή σου ανάσα. Εγκλώβισέ με εκεί να μην υπάρχει τρόπος διαφυγής κανείς, την ασχήμια και το ψέμα να μη θωρίσω ξανά, λόγια αγάπης να ακούω, αμαζόνα να γίνομαι, με θάρρος τη δική σου αγάπη, το άγρυπνο βλέμμα σου να διώχνει μακριά τους εχθρούς μας. Δε θέλω να μετρώ την αγάπη με απουσίες. Είν' η αγάπη το πιο γλυκό κρασί που σταλάζεις πάνω σε δάκρυα που σμίλεψαν πληγές και τις κλείνει... 19/7/2016                                              ...

Πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να μένεις, όταν ξέρεις ότι θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε αλλού... Γιατί έχεις βγει έξω από τα σύνορα του εαυτού σου η ψυχή γεύτηκε πολλά ταξίδια ως τα τώρα μα θέλησε το θάνατο σαν θα'ρθει ν'ανταμωθούνε σε πάτριο έδαφος,πως πουθενά αλλού αυτός δε θα'ναι πιο γλυκός και ελαφρύς ο ύπνος ο αιώνιος του σώματος... κι αλλάζεις... το μέσα σου σμιλεύεται,λειαίνει από δάκρυα κι από χαρές που έζησες κάνοντας κάτι που αγαπάς παρα πολύ κι ας ξέρεις πως μπορείς να περπατήσεις χίλιες και δυο περπατησιές,μα εσύ φροντίζεις ν'αρματώνεσαι αλήθειες της ζωής, για να μπορέσεις να σταθείς μπροστά σε μάτια που θα κρεμαστούν από τα χείλη σου για να τους δώσεις αυτό το κάτι το δικό σου. Μ.Σταθουλοπούλου 10-7-2016

Να βγαίνεις... έξω από τα όρια του εαυτού σου, να πάλλεσαι,να δονείσαι,να στροβιλίζεσαι,να δίνεσαι,να μάχεσαι,να εξαϋλώνεσαι... Τούτος ο κόσμος δεν είναι από ανθρώπους τέλειους,στατικούς,ακίνητους, κουμπωμένους γιακάδες ως απάνω στο λαιμό, βαλιτσάκια σκληρά και γραβάτες, παντελόνια με τσάκιση... όχι,όχι μόνο... είναι κι από άλλους που χορεύουν,αναμειγνύονται,διαλύονται και ανασυντίθενται, συναντιούνται,χορεύουν,μιλούν και σε κοιτάζουν  προσπαθώντας να σε χωρέσουν μέσα σε μια ματιά, μα το ξέρουν πως άνθρωπος θα πει να ξεχειλίζεις... είναι κι από εκείνους που φιλούν,που ερωτεύονται και μπλέκουν τα δάχτυλά τους στα μαλλιά της αγαπημένης τους... από εκείνους που δίνουν λουλούδια κλεψιμέικα από γειτονικές αυλές, χαμογελώντας στη γειτόνισσα που τους το δίνει με την καρδιά της,τελικά, για το κορίτσι της δικής τους καρδιάς... 6/7/2016 Μ.Σταθουλοπούλου

Πάτα,πάτα γερά,τώρα που έκαψες τα πόδια σου στα αναμμένα κάρβουνα... τώρα είναι η ώρα να πατήσεις... μα όχι σε άμμο,ούτε σε πέτρες μυτερές που θα σε πληγώσουν... πάτα σε ροδοπέταλα,σε πούπουλα κοιμήσου και ξεκούρασε τα νέα σου όνειρα. Μη γύρεις το κεφάλι σου από κούραση,δε σου ταιριάζει να αποκάμεις. Ανάσανε,ανάσανε βαθιά και βούτα σε βαθιά και καταγάλανα νερά με ολοκαίνουριο σκαρί!!! 2/7/2016 Μ.Σταθουλοπούλου