8/1/2018
Να,κάτι τέτοιες μέρες θες να ρουφήξεις όλον τον αέρα που μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια σου και θες τον ήλιο να ζεσταίνει ως μέσα σου και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο,παρά πως θα'θελες απέραντη καλοσύνη για όλους,χαμόγελα και γέλια να βαραίνουν στη ζυγαριά της καρδιάς περισσότερο από τα δάκρυα. Σκέφτομαι πως αυτά δεν ταιριάζουν σ'ανθρώπους που βλέπουν πως μάχονται και δίνουν τα πάντα τους για έναν κόσμο καλύτερο κι αυτό,γιατί καταλαβαίνουν πως αυτό που μπορούν θα το κάνουν. Τύψη καμιά δεν υπάρχει όταν αγαπάς και δίνεσαι,φόβος κανείς δε σου βγαίνει μπροστά όταν καταλαβαίνεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος και κάποια στιγμή θ'ανεβείς σ'ένα ύψωμα κι από κει πια θα μπορείς να δεις και να βοηθάς, πλούσια να δίνεις την ουσία και τη θεία σου φύση σ'εκείνους που αγαπάς κι αφήνεις πίσω να προσπαθούν.Δεν είναι μόνοι τους εδώ κάτω. Δίπλα τους ο αέρας γεμίζει από υπάρξεις κι αερικά που κάποτε ευτύχησαν να δουν αυτόν τον κόσμο.Και δίπλα σ'αυτούς όλος ο άυλος κόσμος που μάχεται...