Μπορείς...
Μπορείς να κρατήσεις τη λιμνοθάλασσά σου,τη μιζέρια σου,τη φτώχια της καρδιάς σου... Τον σχόλασα τον πόνο... είμαι λίγη πια γι'αυτόν. Με περιμένει ένας κάμπος ολόλευκες σελίδες, μια θάλασσα αγάπης για να πλεύσω ... να...μια ανάσα μας χρειάζεται μόνο για να ξεκινήσει το πλοίο μου. Μια μικρή φλογίτσα στο κερί μου θα αρκεί πάντα να φωτίζει τη ρότα μου. Είναι κι αυτοί οι εκλεκτοί που έχω συναντήσει,που ίδια σκεφτόμαστε,ίδια αγαπάμε. Πόσο παράξενο να νιώθεις να σε διαπερνάει αυτή η ίδια ενέργεια εσένα και μερικούς ακόμη ίδια σκεπτόμενους,ίδια συναισθανόμενους,ίδια πλέοντας,ίδια κολυμπώντας,μπορεί και ίδια σκοντάφτοντας καμιά φορά,μα σίγουρα ίδια αγαπώντας,ίδια να χαίρονται,ίδια να κλαιν και να λυπούνται.Κι αυτοί δε θα ρωτήσουν το γιατί αυτό,γιατί έτσι,γιατί αλλιώς. Γιατί το βλέπεις στα μάτια τους πως έχουν καταλάβει του χορού τα βήματα... 24/10/2016