Ιδέα Γραφής

Ξημερώνει... Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο κι από τις γρίλιες με τυφλώνει ένα φως ασημένιο που τρυπάει τα μάτια μου και φτάνει ως πίσω,στην άκρη του μυαλού μου να ξυπνήσει ό,τι απέμεινε να κοιμάται. Δε με τρομάζει,το αποζητώ. Βιάζομαι να κοιτάξει στα κατάβαθα και να φωτίσει τα σκονισμένα ροδοπέταλα.Μεμιάς θα φυσήξει ο άνεμος κι απάνω στα παχιά σκουρόχρωμα φύλλα θα λάμψει το φως της αγάπης... Φυσάει... 22/02/2016, 5:30 π.μ.

Να έχεις τον χρόνο να βγαίνεις έξω από τον μικρόκοσμό σου για να ακούς,να βλέπεις,να οσφραίνεσαι. Στάσου μια στιγμή με κλειστά μάτια κι αφουγκράσου τους ήχους της άνοιξης που πλησιάζει:  το κελάηδημα των πουλιών,ένα αεροπλάνο που περνά ψηλά κι ίσως θα ήθελες να βρίσκεσαι μέσα σε αυτό, τον αέρα που κινείται και σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Κοίταξε τα χρώματα της ανατολής στον ουρανό,τα σύννεφα που αλλάζουν σχήμα και χρώμα κατά τη διάρκεια της μέρας,τα χρώματα λίγο πριν το σούρουπο. Βρες χρόνο να καλωσορίσεις τις μυρωδιές της άνοιξης που γενναιόδωρα γεμίζουν τα φυλλοκάρδια σου...εσπεριδοειδή...ένας θησαυρός στα μάτια,τα χέρια,την ψυχή. 13/2/2016, 7:58π.μ.