Ιδέα Γραφής

Στης ψυχής το βωμό στέκω Κι εγώ που άλλο τίποτα δε βλέπω, κοιτάζω τις πληγές της μες στο σκοτάδι και τον παγωμένο αέρα. Τίποτα δε θα αγγίξω μύρο θα στάξω μόνο. Τούτο σου πρέπει να γίνει. Άγιος ο άνθρωπος που μπόρεσε να αγαπήσει μ' όλα του κόσμου του τα τραύματα κι άλλον άνθρωπο να δει στα μάτια, λιβάνι οσμίσου γύρω του ν' απλώνει τους καπνούς του χρυσάφι το αίμα που πάγωσε, αφού αχόρταγα ανάβλυσε απ' της καρδιάς τα βάθη.... Γονατίζοντας χτυπώ για να μπω, θα ανοίξεις;  

Μες στο σκοτάδι σταγόνες σταλάζεις αγάπης καρδιά μου ο χρόνος εκρήγνυται σαν αντηχεί ο ήχος σου πάνω μου δευτερόλεπτα πριν, δυο άγγελοι που συναντήθηκαν σκιρτώντας τα φτερά τους σε μέθη και χορό εκστατικό σαν αγκαλιάστηκαν κι απογειώθηκαν σε μήκη και σε πλάτη πρωτόγνωρα... Δυο γαλαξίες που ένωσαν τα άστρα τους σε σύμπαντα αλληλοεξαρτώμενα...